Τρίτη 13 Μαΐου 2008

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΕΦ Ι Ε 29-58 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ


29 επειδη τι θελουσι καμει οι βαπτιζομενοι υπερ των νεκρων εαν τωοντι οι νεκροι δεν ανασταινωνται δια τι και βαπτιζονται υπερ των νεκρων
30 δια τι και ημεις κινδυνευομεν πασαν ωραν
31 καθ ημεραν αποθνησκω μα την εις εσας καυχησιν μου την οποιαν εχω εν χριστω ιησου τω κυριω ημων
32 εαν κατα ανθρωπον επολεμησα με θηρια εν εφεσω τι το οφελος εις εμε αν οι νεκροι δεν ανασταινωνται ας φαγωμεν και ας πιωμεν διοτι αυριον αποθνησκομεν
33 μη πλανασθε φθειρουσι τα καλα ηθη αι κακαι συναναστροφαι
34 συνελθετε εις εαυτους κατα το δικαιον και μη αμαρτανετε διοτι τινες εχουσιν αγνωσιαν θεου προς εντροπην σας λεγω τουτο
35 αλλα θελει τις ειπει πως ανασταινονται οι νεκροι και με ποιον σωμα ερχονται
36 αφρον εκεινο το οποιον συ σπειρεις δεν ζωογονειται εαν δεν αποθανη
37 και εκεινο το οποιον σπειρεις δεν σπειρεις το σωμα το οποιον μελλει να γεινη αλλα γυμνον κοκκον σιτου τυχον η τινος των λοιπων
38 ο δε θεος διδει εις αυτο σωμα καθως ηθελησε και εις εκαστον των σπερματων το ιδιαιτερον αυτου σωμα
39 πασα σαρξ δεν ειναι η αυτη σαρξ αλλα αλλη μεν σαρξ των ανθρωπων αλλη δε σαρξ των κτηνων αλλη δε των ιχθυων και αλλη των πτηνων
40 ειναι και σωματα επουρανια και σωματα επιγεια πλην αλλη μεν η δοξα των επουρανιων αλλη δε η των επιγειων
41 αλλη δοξα ειναι του ηλιου και αλλη δοξα της σεληνης και αλλη δοξα των αστερων διοτι αστηρ διαφερει αστερος κατα την δοξαν
42 ουτω και η αναστασις των νεκρων σπειρεται εν φθορα ανισταται εν αφθαρσια
43 σπειρεται εν ατιμια ανισταται εν δοξη σπειρεται εν ασθενεια ανισταται εν δυναμει
44 σπειρεται σωμα ζωικον ανισταται σωμα πνευματικον ειναι σωμα ζωικον και ειναι σωμα πνευματικον
45 ουτως ειναι και γεγραμμενον ο πρωτος ανθρωπος αδαμ εγεινεν εις ψυχην ζωσαν ο εσχατος αδαμ εις πνευμα ζωοποιουν
46 πλην ουχι πρωτον το πνευματικον αλλα το ζωικον επειτα το πνευματικον
47 ο πρωτος ανθρωπος ειναι εκ της γης χοικος ο δευτερος ανθρωπος ο κυριος εξ ουρανου
48 οποιος ο χοικος τοιουτοι και οι χοικοι και οποιος ο επουρανιος τοιουτοι και οι επουρανιοι
49 και καθως εφορεσαμεν την εικονα του χοικου θελομεν φορεσει και την εικονα του επουρανιου
50 τουτο δε λεγω αδελφοι οτι σαρξ και αιμα βασιλειαν θεου δεν δυνανται να κληρονομησωσιν ουδε η φθορα κληρονομει την αφθαρσιαν
51 ιδου μυστηριον λεγω προς εσας παντες μεν δεν θελομεν κοιμηθη παντες ομως θελομεν μεταμορφωθη
52 εν μια στιγμη εν ριπη οφθαλμου εν τη εσχατη σαλπιγγι διοτι θελει σαλπισει και οι νεκροι θελουσιν αναστηθη αφθαρτοι και ημεις θελομεν μεταμορφωθη
53 διοτι πρεπει το φθαρτον τουτο να ενδυθη αφθαρσιαν και το θνητον τουτο να ενδυθη αθανασιαν
54 οταν δε το φθαρτον τουτο ενδυθη αφθαρσιαν και το θνητον τουτο ενδυθη αθανασιαν τοτε θελει γεινει ο λογος ο γεγραμμενος κατεποθη ο θανατος εν νικη
55 που θανατε το κεντρον σου που αδη η νικη σου
56 το δε κεντρον του θανατου ειναι η αμαρτια και η δυναμις της αμαρτιας ο νομος
57 αλλα χαρις εις τον θεον οστις διδει εις ημας την νικην δια του κυριου ημων ιησου χριστου 58 ωστε αδελφοι μου αγαπητοι γινεσθε στερεοι αμετακινητοι περισσευοντες παντοτε εις το εργον του κυριου γινωσκοντες οτι ο κοπος σας δεν ειναι ματαιος εν κυριω

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΕΦ Ι Ε 29-58 ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ


29 Επει τί ποιήσουσιν οι βαπτιζόμενοι υπερ των νεκρων; ει ολως νεκροι ουκ εγείρονται, τί και βαπτίζονται υπερ αυτων;
30 τί και ημεις κινδυνεύομεν πασαν ωραν;
31 καθ' ημέραν αποθνήσκω, νη την υμετέραν καύχησιν, αδελφοί, ην εχω εν Χριστω Ιησου τω κυρίω ημων.
32 ει κατα ανθρωπον εθηριομάχησα εν Εφέσω, τί μοι το οφελος; ει νεκροι ουκ εγείρονται, Φάγωμεν και πίωμεν, αυριον γαρ αποθνήσκομεν.
33 μη πλανασθε. Φθείρουσιν ηθη χρηστα ομιλίαι κακαί.
34 εκνήψατε δικαίως και μη αμαρτάνετε, αγνωσίαν γαρ θεου τινες εχουσιν. προς εντροπην υμιν λαλω.
35 Αλλα ερει τις, Πως εγείρονται οι νεκροί; ποίω δε σώματι ερχονται;
36 αφρων, συ ο σπείρεις ου ζωοποιειται εαν μη αποθάνη.
37 και ο σπείρεις, ου το σωμα το γενησόμενον σπείρεις αλλα γυμνον κόκκον ει τύχοι σίτου η τινος των λοιπων.
38 ο δε θεος δίδωσιν αυτω σωμα καθως ηθέλησεν, και εκάστω των σπερμάτων ιδιον σωμα.
39 ου πασα σαρξ η αυτη σάρξ, αλλα αλλη μεν ανθρώπων, αλλη δε σαρξ κτηνων, αλλη δε σαρξ πτηνων, αλλη δε ιχθύων.
40 και σώματα επουράνια, και σώματα επίγεια. αλλα ετέρα μεν η των επουρανίων δόξα, ετέρα δε η των επιγείων.
41 αλλη δόξα ηλίου, και αλλη δόξα σελήνης, και αλλη δόξα αστέρων. αστηρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη.
42 Ουτως και η ανάστασις των νεκρων. σπείρεται εν φθορα, εγείρεται εν αφθαρσία. 43 σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη. σπείρεται εν ασθενεία, εγείρεται εν δυνάμει.
44 σπείρεται σωμα ψυχικόν, εγείρεται σωμα πνευματικόν. ει εστιν σωμα ψυχικόν, εστιν και πνευματικόν.
45 ουτως και γέγραπται, Εγένετο ο πρωτος ανθρωπος Αδαμ εις ψυχην ζωσαν. ο εσχατος Αδαμ εις πνευμα ζωοποιουν.
46 αλλ ου πρωτον το πνευματικον αλλα το ψυχικόν, επειτα το πνευματικόν.
47 ο πρωτος ανθρωπος εκ γης χοϊκός, ο δεύτερος ανθρωπος εξ ουρανου.
48 οιος ο χοϊκός, τοιουτοι και οι χοϊκοί, και οιος ο επουράνιος, τοιουτοι και οι επουράνιοι.
49 και καθως εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκου, φορέσομεν και την εικόνα του επουρανίου.
50 Τουτο δέ φημι, αδελφοί, οτι σαρξ και αιμα βασιλείαν θεου κληρονομησαι ου δύναται, ουδε η φθορα την αφθαρσίαν κληρονομει.
51 ιδου μυστήριον υμιν λέγω. πάντες ου κοιμηθησόμεθα, πάντες δε αλλαγησόμεθα, 52 εν ατόμω, εν ριπη οφθαλμου, εν τη εσχάτη σάλπιγγι. σαλπίσει γάρ, και οι νεκροι εγερθήσονται αφθαρτοι, και ημεις αλλαγησόμεθα.
53 δει γαρ το φθαρτον τουτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητον τουτο ενδύσασθαι αθανασίαν.
54 οταν δε το φθαρτον τουτο ενδύσηται αφθαρσίαν και το θνητον τουτο ενδύσηται αθανασίαν, τότε γενήσεται ο λόγος ο γεγραμμένος, Κατεπόθη ο θάνατος εις νικος.
55 που σου, θάνατε, το νικος; που σου, θάνατε, το κέντρον;
56 το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία, η δε δύναμις της αμαρτίας ο νόμος.
57 τω δε θεω χάρις τω διδόντι ημιν το νικος δια του κυρίου ημων Ιησου Χριστου.
58 Ωστε, αδελφοί μου αγαπητοί, εδραιοι

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

επιστολη προς τιμοθεον α΄ κεφ4 (1-5) αρχαίο κείμενο




1Το δε πνευμα ρητως λέγει οτι εν υστέροις καιροις αποστήσονταί τινες της πίστεως, προσέχοντες πνεύμασιν πλάνοις και διδασκαλίαις δαιμονίων,
2 εν υποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυστηριασμένων την ιδίαν συνείδησιν,
3 κωλυόντων γαμειν, απέχεσθαι βρωμάτων α ο θεος εκτισεν εις μετάλημψιν μετα ευχαριστίας τοις πιστοις και επεγνωκόσι την αλήθειαν.
4 οτι παν κτίσμα θεου καλόν, και ουδεν απόβλητον μετα ευχαριστίας λαμβανόμενον,
5 αγιάζεται γαρ δια λόγου θεου και εντεύξεως.

Α΄ ΤΙΜΟΘΕΟΝ 4 1-5 (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)


1.Αλλά το Πνεύμα ρητά λέει ότι σε υστερινούς καιρούς θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη, προσέχοντας σε πνεύματα πλάνης και σε διδασκαλίες δαιμονίων,
2 με την υποκρισία ψευδολόγων, που έχουν καυτηριασμένη τη δική τους συνείδηση,
3 οι οποίοι εμποδίζουν το γάμο και διατάζουν αποχή από φαγητά, που ο Θεός τα δημιούργησε, για να τα λαβαίνουν με ευχαριστία αυτοί που είναι πιστοί και που έχουν γνωρίσει καλά την αλήθεια.
4 Επειδή κάθε κτίσμα του Θεού είναι καλό και τίποτα δεν είναι απορρίψιμο, όταν λαβαίνεται με ευχαριστία.
5 γιατί αγιάζεται με το λόγο του Θεού και την προσευχή.

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

Θρησκεία


Θρησκεία για μένα είναι το μόνο φαγητό που δεν καταπίνετε αμάσητοΠερνάς πάντα από την φάση της αμφισβήτησης και προσπαθείς να βρεις απαντήσεις για πολλά ερωτήματα που προκύπτουν Επειδή πάντα οι λεγόμενοι εκπρόσωποι του θεού είναι άνθρωποι και με τα χρόνια γίνονται απλά δημόσιοι υπάλληλοι και εκτελούν τυπικά καθήκοντα ,έρχεται το αναπόφευκτο να γυρίσουν όλα σε λάθος κατεύθυνσηΗ αληθινή θρησκεία είναι μέσα μας και αληθινά ορθόδοξος είναι αυτός που ορθά δοξάζει το θεό .Το ποιος είναι ο σωστός τρόπος το ξέρει μόνο αυτός .Πολλές φορές είχα ακούσει το (πίστευε και μη ερεύνα ) και ήθελα να δω ποιος ήταν αυτός ο θεός που ήταν τόσο απολυταρχικός και έλεγε κάτι τέτοιο διαβάζοντας την γραφή στο αρχαίο κείμενο βρήκα μόνο το (ο ζητών ευρίσκει ) Ακόμη πάντα άκουγα τη λέξη θάνατος και ανακάλυψα ότι δεν αναφέρετε πουθενά σε κανένα από τα τέσσερα ευαγγέλια Πήρα πολλές απαντήσεις που κανείς άλλος δεν μπορούσε να μου δώσει.Έμαθα να μιλώ στον θεό όπως μπορώ εγώ και όχι όπως μου είχαν επιβάλει Από αυτό όμως μέχρι να πω πως δεν υπάρχει θεός είναι μακριά Ο θεός αφού κατοικεί μέσα μας μιλά και μέσα μας Οι φωνές που ακούμε μέσα μας είναι χιλιάδες Ας αποφασίσουμε ποια φωνή είναι του δικού μας θεού και ας κάνουμε αυτό που μας λέει για το καλό μας και την ευτυχία μας .Ο θεός είναι αγάπη δεν τιμωρεί.Αν έχουμε ένα καλό φίλο και μας πει ότι μ αυτό που κάνουμε θα υποφέρουμε και βγει αληθινός μας τιμωρεί όχι βέβαια Ας δούμε το θεό ως ένα καλό φίλο και ας του εμπιστευτούμε τις ανησυχίες μας και αν κάνουμε λάθος? Άραγε θα είναι ο πρώτος φίλος που αλλάξαμε .

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι τίμησαν τη σοφία τους με προφητείες για τον Χριστό.


Από CONSTANTINOS1979 στις: Απρίλιος 29th, 2008, 5:25 pm
Μερικές προφητείες τών φιλοσόφων για τον ΧριστόΟ Χριστός δεν ήταν απλώς ο Μεσσίας τών Εβραίων. Ήταν ο Σωτήρας και ο Θεός όλου τού κόσμου. Έτσι προφήτευσαν γι' Αυτόν, όχι μόνο οι Ισραηλίτες, αλλά ΟΛΑ τα έθνη τον ανέμεναν. Και φυσικά προφήτευσαν γι' Αυτόν και οι Έλληνες!Στον διάλογο «Αλκιβιάδης δεύτερος», συμβουλεύει ο (Πλατωνικός) Σωκράτης τον Αλκιβιάδη, που ετοιμαζόταν για μια θυσία: Σωκράτης: «Είναι ανάγκη λοιπόν να περιμένει κανείς μέχρι να μάθει πώς πρέπει στους θεούς και στους ανθρώπους να συμπεριφέρονται» Αλκιβιάδης: «Πότε λοιπόν θάρθει αυτή η ώρα Σωκράτη, και πού είναι αυτός που θα μας διδάξει; Γιατί νομίζω με πολλή χαρά θάβλεπα αυτόν τον άνθρωπο, ποιος είναι». Σωκράτης: «Αυτός που νοιάζεται για σένα, αλλά μου φαίνεται, όπως στον Διομήδη λέει ο Όμηρος ότι η Αθηνά αφαίρεσε την αχλύν, για να ξεχωρίζει καλά τον θεό ή τον άνθρωπο, έτσι και σε σένα πρέπει πρώτον μεν από την ψυχή την αχλύν αφού αφαιρέσει, που τώρα υπάρχει, τότε ήδη να σου προσφέρει αυτά, με τα οποία πρόκειται να γνωρίζεις τι είναι κακό και τι είναι καλό, γιατί τώρα δεν μου φαίνεται πως θα μπορέσεις» Και όχι μόνο ξεκαθαρίζει ότι «περιμένει να έρθει κάποιος μπορεί να μας διδάξει» όσα η φιλοσοφία δεν μπορεί, «κάποιον που ενδιαφέρεται», αλλά επίσης προφητεύει ότι δια του Θεού μόνο γίνεται ο άνθρωπος να απολυτρωθεί από την αμαρτία:«Τοιούτος ουν άλλος ου ραδίως υμίν γενήσεται, ω άνδρες, αλλ’ εάν εμοί πείθησθε, φείσεσθε μου, υμείς δ’ ίσως ταχ’ αν αχθόμενοι, ώσπερ οι νυστάζοντες εγειρόμενοι, κρούσαντες αν με, πειθόμενοι Ανύτω ραδίως αν αποκτείναιτε, είτα τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελεοίτ’ αν, ει μη τινα άλλον ο Θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών» (πλάτων Απολ. Σωκρ ιη΄) Σαφέστατα λοιπόν, εδώ ο Σωκράτης, μίλησε για «κάποιον άλλον, που ο Θεός θα στείλει στους ανθρώπους μετά τη δική του εκτέλεση». Λοιπόν, εμείς τα λέμε ή ο Σωκράτης; Αυτός τίμησε τον εαυτό του προφητεύοντας για τον Χριστό. Και όχι μόνο ο Σωκράτης προφήτεψε για τον Χριστό, αλλά και ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη». Όταν ο Χριστός μίλησε στον Παύλο, από τον Προμηθέα Δεσμώτη του μίλησε, και όλα αυτά του θύμισε. Γιατί ο Παύλος ήταν γνώστης των Ελληνικών κειμένων.Πιθανόν ο Παύλος τότε να θυμήθηκε και το εξής απόσπασμα του Προμηθέα Δεσμώτη: Όταν ο Δίας τιμωρεί τον Προμηθέα επειδή ο Προμηθέας έκανε καλό στους ανθρώπους, ενώ οι άλλοι «θεοί» φθονούσαν την ευτυχία τών ανθρώπων, ο Προμηθέας «φτύνει» και τον Δία και τον απεσταλμένο του τον Ερμή, με τα εξής λόγια: «Απλώ λόγω τους πάντας εχθαίρω θεούς». (Αισχ. Προμηθέας δ΄, στ. 975). Εκεί λοιπόν, ο Αισχύλος δια στόματος Ερμή, πετάει την εξής προφητεία στους στίχους 1026-1028:«Σ’ αυτά τα βάσανά σου τέρμα κανένα να μην περιμένεις πριν να φανεί και να θελήσει κάποιος απ’ τους θεούς να πάρει τα βάσανά σου επάνω του και να πάει στον σκοτεινό Άδη στα σκοτεινιασμένα βάθη του Ταρτάρου». Πρόσεξε προφητεία! Προδιέγραψε εδώ ο Αισχύλος, τη βούληση του Θεού Λόγου, του Ιησού Χριστού, να πάρει πάνω του τα βάσανά μας, και να κατεβεί ως τον Άδη με τη σταυρική του θυσία για να μας σώσει! Όμως δεν τελειώνει εδώ το θέμα. Ο Αισχύλος κάνει μια ακόμα πιο εντυπωσιακή προφητεία για τον Ιησού Χριστό, αυτή τη φορά μέσα από τα λόγια του Προμηθέα, σε διάλογό του με την ΠΑΡΘΕΝΑ Ιώ: ΙΩ: «Ποιος είναι που θα σε λύσει χωρίς τη θέληση του Δία;» ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Ένας από τους δικούς σου απογόνους πρέπει να είναι». ΙΩ: «Πώς είπες; Αλήθεια δικό μου παιδί θα σ’ απαλλάξει απ’ τα βάσανα;» ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Τρίτης γενιάς γέννημα θα είναι μετά από δέκα γενιές». Προσέξτε! Εδώ ο Αισχύλος, σε ανύποπτο χρόνο, δηλώνει ότι από την ΠΑΡΘΕΝΟ θα γεννηθεί μετά από 13 γενιές Ο ΣΩΤΗΡΑΣ, που θα ενεργήσει χωρίς τη θέληση του Δία (!!!) Πότε δηλαδή; Τα 450 - 460 που χωρίζουν την παράσταση του Αισχύλου για τον Προμηθέα Δεσμώτη από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, χωράνε ΑΚΡΙΒΩΣ 13 ΓΕΝΙΕΣ.


http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=8&t=120297&st=0&sk=t&sd=a&start=75

Η ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΑΒΑΤΗ


Ένα από τα φαινόμενα της συγχρόνου πνευματικής συγχύσεως στη χώρα μας είναι και η εμφάνιση και δυστυχώς αλματωδώς επέκταση της νεοειδωλολατρίας. Δεκάδες σύλλογοι και ενώνεις με δυσανεξακρίβωτο αριθμό μελών αναπτύσσουν καταπληκτική δραστηριότητα σε όλη την Ελλάδα. Φαίνεται πως τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, εφημερίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση υποστηρίζουν εν πολλοίς το διαβρωτικό τους έργο. Κύριος στόχος τους είναι ό Χριστιανισμός και κυρίως η Ορθοδοξία μας, η οποία αποκαλείται «εβραϊκό κατασκεύασμα» και αυτός κυρίως ευθύνεται για την παρακμή του «αγλαούς αρχαιοελληνικού πολιτισμού» και τον «εκβαρβαρισμό της ανθρωπότητας»! Επιδιώκουν μάλιστα να «εκπολιτίσουν» ξανά την Ελλάδα και δι’ αυτής την ανθρωπότητα δια της αναβιώσεως της αρχαιοελληνικής πολυθεϊστικής θρησκείας και την κατάργηση του «εβραιοχριστιανικού» μονοθεϊσμού!Το πιο αγαπητό γι' αυτούς ιστορικό πρόσωπο είναι ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουλιανός ο Παραβάτης (261263). Είναι ο «εστεμμένος φιλόσοφος» τους «ό μάρτυρας τους», «ο αδικημένος της ιστορίας», που πρέπει να αποκατασταθεί. Σε σχετική «αρχαιολατρική» τηλεοπτική εκπομπή γνωστός «αρχαιολάτρης» και θιασώτης των «τηλεοπτικών παραθύρων», δήλωσε πως ο Ιουλιανός είναι «η πιο λαμπρή μορφή της ιστορίας»!Για του λόγου το αληθές και ανατρέχοντας στις αδιάψευστες ιστορικές πηγές διαπιστώνουμε πως ο «εστεμμένος φιλόσοφος» όχι μόνο δεν είναι η πιο λαμπρή μορφή της ιστορίας, αλλά ένα ψυχοπαθολογικό άτομο αποτυχημένο στην προσωπική και δημόσια ζωή του. Ο χαρακτηρισμός που του επέβαλε η ιστορική μνήμη ως Παραβάτης ή Αποστάτης και που διατηρήθηκε εδώ και 1650 χρόνια, δίκαια του αποδόθηκε. Ο Ιουλιανός κατ' αρχήν και πάνω από όλα δεν ήταν καν έλληνας. Το όνομα του Flavius Kladius Julianus σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ελληνικό. Δεν ήταν ελληνικής, αλλά βαρβαρικής καταγωγής. Για να είμαστε όμως δίκαιοι είχε λάβει σοβαρή ελληνική παιδεία και αγαπούσε υπερβολικά την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό. Η ελληνική φιλοσοφία είχε επιδράσει αφάνταστα στη διαμόρφωση της κοσμοθεωρίας του και της πολιτικής του θεωρίας. Είχε ίσως αγαθές προθέσεις για να αλλάξει την κοινωνία, όμως, όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο συναισθηματισμός, η εμπάθεια και οι αψυχολόγητες και σπασμωδικές ενέργειές του γκρέμιζαν ό,τι καλό δημιουργούσε. Απόδειξη αυτών είναι η παραδοχή από τον ίδιο της αποτυχημένης πολιτικής του στην Αντιόχεια, λίγο πριν τον άωρο θάνατό του στις 5 Μαρτίου του 363. Ομολόγησε «ανεπιφύλακτα την ήττα του ως πολιτικός και αναγνώρισε ότι φέρθηκε ως μαθητευόμενος μάγος»! (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Ζ', σελ. 65, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών). Τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά την παιδική και εφηβική του ηλικία φαίνεται ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή του. Ο φόβος του θανάτου και οι διώξεις από την οικογένεια των Φλαβίων σημάδεψαν αρνητικά το χαρακτήρα του. Ιδιαίτερα ο εγκλεισμός του σε φρούριο της Καππαδοκίας το 342 για έξι ολόκληρα χρόνια από τον Κωστάντιο, γέμισαν την ψυχή του με σοβαρά ψυχολογικά τραύματα. Ο Γρηγόριος ο Ναζιάνζηνος, η μεγάλη αυτή ευγενική και πνευματική προσωπικότητα, διασώζει τα εξής χαρακτηριστικά στοιχεία για το παράστημα και το χαρακτήρα του Ιουλιανού:
«Καθόλου δε νομίζω ότι είχε στοιχεία σωστού άνδρα. Είχε πλαδαρό αυχένα και ώμους που τρεμούλιαζαν και ανεβοκατέβαιναν. Μάτια που ανοιγόκλειναν συνεχώς και έπαιζαν βίαια, έχοντας βλέμμα μανιακού. Πόδια ασταθή και συνεχώς μετακινούμενα. Όψη που απόπνεε αλαζονεία και περιφρόνηση. Σχήμα προσώπου αστείο. Διακατέχονταν από συνεχή χασκόγελα και σπαστικούς συνεχείς μορφασμούς χωρίς λόγο. Όταν ομιλούσε διέκοπτε απότομα και ξεφυσούσε. Έκανε ερωτήσεις άτακτες και βλακώδεις και αποκρίνονταν κατά τον ίδιο τρόπο. Έμπαινε στις συζητήσεις απότομα και καμιά ευταξία δεν τον συγκρατούσε». ( Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, ΦΟΙΝΙΞ, τόμ. Β' σελ. 86). Ο ιστορικός Σωζόμενος σχολιάζοντας την δυσμορφία του σώματός του και την βιαιότητα του χαρακτήρα του, αναφέρει ότι έμοιαζε με ταύρο! (Σωζομ. 5,19). Οι καλλιεργημένοι πολίτες της Αντιόχειας σε αντίδραση για τις ηλίθιες απαιτήσεις του για να συμμετάσχουν στις παγανιστικές τελετές και τις σπασμωδικές απειλές του προς αυτούς τον περιγελούσαν τόσο για την ηλίθια φυσιογνωμία του και συγκεκριμένα για τον αλλόκοτο πώγωνά του, όσο και για τις βλακώδεις επιλογές του! Τότε αυτός αντί να αφουγκραστεί τη γνώμη του λαού και να ανασκευάσει αυτά που του καταμαρτυρούσαν, έγραψε ένα αυτοσαρκαστικό έργο με τίτλο «Μισοπώγων», που περιγελούσε τον εαυτό του! (Σωζόμενου, Εκκλ. Ιστορία 5,19). Ο «εστεμμένος φιλόσοφος» είχε ασταθέστατο χαρακτήρα. Γεννήθηκε ειδωλολάτρης, βαπτίσθηκε χριστιανός, ξανάγινε ειδωλολάτρης, και στο τέλος της ζωής του αναφώνησε απελπισμένα «νενίκηκάς με Ναζωραίε!», δηλαδή ξανάγινε άκων χριστιανός! Το 352 μυήθηκε από τον Μάξιμο τον Εφέσιο, ως λάτρης του ηλιακού δίσκου, όμως παράλληλα συνέχισε να εκτελεί και τα θρησκευτικά του καθήκοντα ως χριστιανός ως το 361! (Μεγάλη Ελλην. Εγκυκλ. ΦΟΙΝΙΞ Τόμ. ΙΓ' σελ. 107). Το φαινόμενο αυτό μαρτυρεί άνθρωπο ψυχικά ασταθή, ρηχό στις απόψεις του, στις οποίες ο ίδιος δεν πίστευε. Λάτρευε τους ολύμπιους ψευτοθεούς και διακήρυττε πως η αναβίωση της εθνικής θρησκείας των Ελλήνων θα επανέφερε την αίγλη του ένδοξου παρελθόντος, όμως ο ίδιος ήταν φανατικός παρσιστής, λάτρης του ηλιακού δίσκου, παρόλο ότι η επιστήμη της εποχής εκείνης είχε αποφανθεί ότι ο ήλιος δεν είναι θεός, αλλά υλικό ουράνιο σώμα! Αυτοχρίστηκε «Μέγας Αρχιερεύς» της αρχαιοελληνικής θρησκείας, όμως στο παλάτι είχε κτίσει ναό του περσικού θεού Μίθρα, δηλαδή του ηλιακού δίσκου, τον οποίον λάτρευε με πάθος (Ιστορ. Έλλην. Έθνους τόμ. Ζ, σέλ. 61, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών). Γενικά δεν ήξερε τι πίστευε και ο ίδιος. Ο Ιουλιανός διακατέχονταν από φοβερά ψυχολογικά συμπλέγματα. Στον ταραγμένο ψυχικό του κόσμο υπήρχε ένα μόνιμο μίσος για όλους τους αντιπάλους του και είχε ισχυρότατες παρορμήσεις εκδίκησης. Ώρες ολόκληρες κάθε μέρα παρακαλούσε τους ανύπαρκτους ψευτοθεούς του να τιμωρήσουν με θάνατο τον εξάδελφό του αυτοκράτορα Κωστάντιο, τον οποίον μισούσε θανάσιμα. Βέβαια μόλις τον αναγόρευσε καίσαρα το 355 ξέχασε αμέσως το μίσος και . . . άρχισε να τον επαινεί. Έγραψε μάλιστα και έργο «Εγκώμιον εις τον αυτοκράτορα Κωστάντιον», το φονιά όλων των στενών του συγγενών! Αμέσως μετά την αναρρίχησή του στον αυτοκρατορικό θρόνο έστησε φοβερά δικαστήρια για να τιμωρήσει τους αντιπάλους του, με πρώτο το περιβόητο δικαστήριο της Χαλκηδόνας. Οι ποινές που επέβαλε ήταν φοβερές, τους πιο πολλούς καταδίκασε στον δια της πυράς θάνατον! Ένα ανεξήγητο μίσος κατά του Χριστού και των χριστιανών ήταν μόνιμα φωλιασμένο μέσα στην ψυχή του (Ιουλιανού, Επιστολή 111). Διακατέχονταν από μια δαιμονική πραγματικά κατάσταση. Θεωρούσε το χριστιανικό βάπτισμα, που είχε λάβει μικρός ως μίασμα και εφιάλτη και γι' αυτό το απέκρυπτε επιμελώς. (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 952). Με σειρά διαταγμάτων απαγόρευσε στους χριστιανούς (μόνο σ' αυτούς) να κατέχουν δημόσιες θέσεις, να διδάσκουν και να διδάσκονται. Ήθελε να τους καταδικάσει στην αμάθεια (Ιουλιανού, Επιστολή 61). Η αποτυχία του να νεκραναστήσει και να επιβάλει την ειδωλολατρία τον εξαγρίωσε. Τη μανία του αυτή ξέσπασε κατά των χριστιανών, επιβάλλοντας σκληρά βασανιστήρια, απαράμιλλα των προκατόχων του Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Τα συναξάρια της Εκκλησίας μας περιέχουν πλήθος μαρτύρων της σύντομης (ευτυχώς) βασιλείας του ψυχοπαθή Ιουλιανού. Το έργο του «Κατά Γαλιλαίων» είναι αψευδής μάρτυρας του φοβερού του μένους κατά του Χριστιανισμού. Με σκοταδιστικό φανατισμό προσπαθεί να «αποδείξει». . . το κακό που έφερε στην ανθρωπότητα ο Χριστός! Η ιστορία όμως τον διέψευσε οικτρά, ο Ιησούς Χριστός ουδέποτε κατηγορήθηκε ότι έβλαψε την ανθρωπότητα, κανένας δεν βρήκε κάτι μεμπτό στο πρόσωπο του Χριστού, ούτε αυτοί καν οι μεγάλοι αντίπαλοί του, μόνο αυτός αποτελεί θλιβερή εξαίρεση!Διακατέχονταν επίσης από φοβερές τάσεις εκδικητικής μανίας. Σε περιοδεία του στην Καισαρεία της Καπαδοκίας διαπίστωσε πως οι κάτοικοί της δεν αποδέχονταν την επιβολή της ειδωλολατρίας και επειδή είδε τον ναό των ειδώλων ερειπωμένο τότε αυτός την διέγραψε από τον κατάλογο των πόλεων του κράτους! Στους κατοίκους της Νισσίβεως, που υπέφεραν από πείνα αρνήθηκε κάθε βοήθεια επειδή ήταν αμετάπειστοι χριστιανοί! Το ίδιο έκαμε και στους κατοίκους της Εδέσσης (Μεσσοποταμίας). Στην Αντιόχεια βεβήλωσε τον χριστιανικό καθεδρικό ναό της πόλεως, επειδή κάηκε από λάθος εθνικού ιερέα ο ναός του Απόλλωνα! (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 954). Αυτό ήταν το . . . μεγαλείο του «εστεμμένου φιλοσόφου»!Τα αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία αποδεικνύουν πως του «εστεμμένου φιλοσόφου» Ιουλιανού έπασχε σοβαρά ο ψυχικός του κόσμος. Όταν προσεύχονταν είχε παραισθήσεις, έβλεπε υποτίθεται τους ψευτοθεούς και συνομιλούσε μαζί τους! Κατά την τελετή μύησής του στη λατρεία του ηλιακού δίσκου σε ένα σπήλαιο από τον νεοπλατωνικό μάγο Μάξιμο, το 352, «έβλεπε» φωτοχυσίες, «άκουγε» κρότους κεραυνών, επικαλέστηκε μάλιστα και πνεύματα νεκρών με τα οποία συνομιλούσε! (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 952). Την προηγούμενη νύχτα του θανάτου του είδε μέσα στη σκηνή του να παρελαύνει η . . . θεά Τύχη με το κέρας της Αμάλθειας! (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμ. Ζ', σελ. 66, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών). Επίσης αφού έδιωξε από την αυλή του όλους τους σοφούς αυτοκρατορικούς συμβούλους (νόμιζε ότι μπορεί να τους αντικαταστήσει το δικό του το μυαλό), συγκέντρωσε ένα μεγάλο πλήθος οιωνοσκόπων, μάντεων, μάγων, θαυματοποιών και αποκρυφιστών και άλλων τσαρλατάνων, κυρίως Ετρούσκων, οι οποίοι έγιναν πλέον οι μυστικοσύμβουλοί του. Άρεσε ιδιαίτερα σ' αυτόν να συχνάζει στους βωμούς των ψευτοθεών του να ανάβει ο ίδιος τη φωτιά, να σφάζει τα θύματα, και να τελεί οιωνοσκοπία, παρόλα τα ειρωνικά σχόλια του λαού. Είχε καταντήσει πραγματικός περίγελος. Μέγα πλήθος ζώων οδηγήθηκε στις θυσίες των ψευτοθεών επί της βασιλείας του, η εξόντωση των ζώων είχε γίνει παροιμιώδης! Τελούσε θεουργίες, μυστικές τελετές και ασκούσε ενθουσιωδώς την τέχνη της μαγείας (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 954). Διακατέχονταν από ισχυρή ροπή προς τον αποκρυφισμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξαρτά τα πάντα από την ειμαρμένη. Η ανθρώπινη προσπάθεια γι’ αυτόν είχε δευτερεύουσα σημασία. Έτσι απέτυχε οικτρά σε όλες τις δραστηριότητες του. Η θρησκευτικότητά του δεν είχε καμία σχέση με αυτή των άλλων αρχαίων φιλοσόφων (Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Σενέκα, Μάρκου Αυρηλίου, κτλ). Ήταν θρησκομανής και σε απόλυτο βαθμό θρησκόληπτος. Έτρεμε την εκδίκηση των θεών και γι' αυτό θυσίαζε συνεχώς σ' αυτούς να τους εξευμενίσει. Ακόμα και τον Γιαχβέ των Εβραίων προσπάθησε να προσεταιρισθεί, επιχειρώντας να ξαναχτίσει το ναό της Ιερουσαλήμ! Πίστευε πως τα χριστιανικά σύμβολα φέρνουν . . . γρουσουζιά, γι' αυτό τα αφαίρεσε όχι μόνο από το στρατό αλλά και από κάθε δημόσιο χώρο. Την πυρκαγιά του εθνικού ναού της Αντιόχειας απέδωσε σε γρουσουζιά που έφεραν τα λείψανα του χριστιανού Μάρτυρα Βαβύλα, που είχαν τοποθετηθεί σε παρακείμενο χριστιανικό ναό, γι' αυτό έδωσε εντολή να απομακρυνθούν και να καταστραφούν. Την δε καταστροφή του ναού την απέδωσε σε τιμωρία του . . . Απόλλωνα κατά των «ασεβών» Αντιοχαίων! (Ιστορία Ελλην. Έθνους, τόμ. Ζ, σέλ. 65). Ως γνήσιος παρσιστής πίστευε στην ιδέα της μετενσάρκωσης. Θεωρούσε τον εαυτό του ως ενσάρκωση άλλοτε του Αχιλλέα, άλλοτε του Πλάτωνα, άλλοτε του Μάρκου Αυρήλιου και άλλοτε του Μ. Αλεξάνδρου. (Ιστ. Ελλ. Έθνους, τόμ. Ζ', σελ. 65, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών). Ο ίδιος δεν είχε καταλήξει τίνος μετενσάρκωση ήταν! Πάντως έτρεχε στους τάφους των προαναφερομένων για να προσφέρει σπονδές στον . . . προηγούμενο εαυτό του! Η τελευταία και μοιραία γι' αυτόν εκστρατεία κατά των Περσών επιχειρήθηκε επειδή πίστεψε πως είναι ο ίδιος ο Μ. Αλέξανδρος και μπορούσε να επαναλάβει τα κατορθώματα, που . . . είχε πετύχει κατά των Περσών στην προηγούμενη ζωή, πεντακόσια χρόνια πριν! Μόνο που δεν συμπεριφέρθηκε σαν τον Αλέξανδρο, ο οποίος μεταχειρίζονταν πολιτισμένα τους κατακτημένους, αλλά αυτός έκαιγε και χωρίς έλεος μετέβαλλε τις πόλεις, που κυρίευε, σε στάχτες και ερείπια! Τρανταχτό παράδειγμα η ολοκληρωτική καταστροφή της Βησουχίδας. (Ιστορία Ελλην. Έθνους, τόμ. Ζ' σελ. 65 έκδ. Εκδοτ. Αθηνών). Ο Ιουλιανός στερούνταν στοιχειώδους ρεαλισμού. Δεν μπορούσε να δει την πραγματικότητα όπως ήταν, αλλά την έβλεπε όπως την φαντάζονταν ο ίδιος. Δηλαδή δεν είχε πραγματική γνώση του περιβάλλοντός του. Όπως μας διδάσκει η πολιτική επιστήμη, ο καλός πολιτικός ηγέτης είναι πάνω απ’ όλα ρεαλιστής για να μπορεί να αντιμετωπίζει τα προβλήματα των υπηκόων του με αποτελεσματικότητα. Ο Ιουλιανός ήταν ένας αιθεροβάμων ρομαντικός, ο οποίος ζούσε, ξεκομμένος από την πραγματικότητα, στον δικό του κόσμο, που είχε δημιουργήσει η άρρωστη φαντασία του. Δεν μπόρεσε να δει την ισχυρή ροή της ιστορίας. Η ειδωλολατρία είχε πλέον σβήσει οριστικά και το λαμπρό παρελθόν ζούσε πλέον μέσα σε άλλο σώμα, στη Χριστιανική Ορθοδοξία. Αυτός δεν ήταν σε θέση να καταλάβει αυτό το γεγονός, σε αντίθεση με τους φίλους και συμμαθητές του Καπαδόκες Πατέρες, Μέγα Βασίλειο και Γρηγόριο το Ναζιανζηνό, οι οποίοι όχι μόνο προείδαν το μέλλον της ιστορίας, αλλά και συνέβαλλαν ουσιαστικά στην διάσωση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού στα μύχια της χριστιανικής διδασκαλίας και πρακτικής. Με το θάνατο του ανεδαφικού Ιουλιανού ξεψύχησε μαζί του και η ειδωλολατρική αρχαιότητα. Το εκθαμβωτικό και ανέσπερο φως του Χριστού είχε διαλύσει και την τελευταία εστία του προχριστιανικού σκοταδισμού και της χονδροειδείς ειδωλολατρικής πλάνης. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια αναγκάστηκε να ομολογήσει και ο ίδιος ο θνήσκων «εστεμμένος φιλόσοφος» με την παροιμιώδη φράση του «νενίκηκάς με Ναζωραίε!». . .
Το δυστύχημα είναι όμως πως και οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» κάνουν το ίδιο λάθος με το ίνδαλμά τους, τον ψευτορομαντικό Ιουλιανό. Επιχειρούν να κάνουν ένα άλμα δύο χιλιάδων ετών προς τα πίσω, προσπαθούν να κατορθώσουν το απόλυτα ακατόρθωτο. Αγνοούν τις απαράβατες αρχές της ιστορίας, πως το ιστορικό γίγνεσθαι εξελίσσεται, προχωρεί μπροστά και δεν επαναλαμβάνεται. Βεβαίως έχουν γίνει πλέον γνωστά τα πραγματικά κίνητρα των νεοειδωλολατρών. Ξέρουν και οι ίδιοι ότι όπως νεκρανάστησε ο γελοίος Ιουλιανός την νεκρή ειδωλολατρία και τον παγανισμό, έτσι θα αναστήσουν και αυτή την ειδωλολατρική αρχαιότητα! Ο πραγματικός σκοπός τους είναι να ικανοποιήσουν τα σχέδια των αφανών (και σ' αυτούς) αφεντικών τους, οι οποίοι θέλουν με κάθε τρόπο (και δια της επαναφοράς της ειδωλολατρίας και του παγανισμού) να κτυπήσουν το Χριστιανισμό και ιδιαίτερα την Ορθοδοξία μας, η οποία στέκεται σοβαρό εμπόδιο στα σκοτεινά τους σχέδια για την παγκόσμια οικονομική και πολιτική κυριαρχία. Όμως είναι απόλυτα σίγουρο πως η απόπειρά τους να επαναφέρουν το εφιαλτικό προχριστιανικό παρελθόν, θα έχει την ίδια τύχη της αποτυχίας του φαιδρού και ονειροπόλου Ιουλιανού.

http://www.egolpio.com/PAGANISM/ioulianos.htm