Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Θυμός


Ω σεις που μου γεννήσατε

Στο βλέμμα μου την πίκρα

Εσείς που κοιταχτήκατε

στα μάτια μεταξύ σας


Και γνέψατε κρυφά θαρρείς

δε θα ‘βλεπε η ψυχή μου

τον θάνατο να αφήσετε

στις γειτονιές του κόσμου


Γελιέστε αν νομίσατε

πως χάθηκε η ελπίδα

πως τάχα όλοι σκύψαμε

με φόβο το κεφάλι

και δικιά σας η

πνοή ανάσα μας θα γίνει


Εχουμε ασίγαστη καρδιά

και στην ψυχή μας πίστη

το βλέμμα θα σηκώσουμε

μαζί τα αναστημά μας

και ποταμοί θα γίνουμε

που θα σας παρασύρουν


Και σαν σκεφτείτε λογικά

θα δώσετε τη λύση

μα σαν θελήσετε ξανά

τη νοιώτη μας στα μαύρα

Να πάτε ήρθε η ώρα σας

στο δρόμο της καρδιάς σας