Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Θυμός


Ω σεις που μου γεννήσατε

Στο βλέμμα μου την πίκρα

Εσείς που κοιταχτήκατε

στα μάτια μεταξύ σας


Και γνέψατε κρυφά θαρρείς

δε θα ‘βλεπε η ψυχή μου

τον θάνατο να αφήσετε

στις γειτονιές του κόσμου


Γελιέστε αν νομίσατε

πως χάθηκε η ελπίδα

πως τάχα όλοι σκύψαμε

με φόβο το κεφάλι

και δικιά σας η

πνοή ανάσα μας θα γίνει


Εχουμε ασίγαστη καρδιά

και στην ψυχή μας πίστη

το βλέμμα θα σηκώσουμε

μαζί τα αναστημά μας

και ποταμοί θα γίνουμε

που θα σας παρασύρουν


Και σαν σκεφτείτε λογικά

θα δώσετε τη λύση

μα σαν θελήσετε ξανά

τη νοιώτη μας στα μαύρα

Να πάτε ήρθε η ώρα σας

στο δρόμο της καρδιάς σας

6 σχόλια:

mar9659 είπε...

Υπέροχοι οι στίχοι σου! Καλέ μου φίλε.Κάθε στροφή και ένα μήνυμα! Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα μας συμβεί μέσα στον παράξενο κυκεώνα της ζωής. Μπορούμε όμως ν'αποφασίσουμε να δούμε τι συμβαίνει μέσα μας..... πώς αποδεχόμαστε την πραγματικότητα αυτή και τι ακριβώς κάνουμε.... γιατί αυτό είναι που μετράει τελικά. Μόνο με την καρδιά μπορούμε να δούμε σωστά.Το ουσιώδες είναι πάντα αόρατο στο μάτι. Καλό σου βράδυ!

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Αλίμονο στον άνθρωπο που δεν ελπίζει..

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΣΟΥ.Η ΚΑΡΔΙΑ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.

Ανώνυμος είπε...

αν η πίκρα μας θυμωνει ας γινουμε καλύτεροι ας δούμε την αλήθεια .εχουν φως τα λογια σου.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Eliane Jany Barbanti είπε...

Hi, nice blog I like it... Thanks for following my blog Louvor a Deus.
Nice to meet you!!! Visiting with a kissed and Smile!!
Eliane