Κυριακή 27 Απριλίου 2008

Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα?

Οι Νεοειδωλολάτρες, προσπαθούν να επιβάλλουν στη χώρα μας την αρχαιοελληνική βάρβαρη θρησκεία, που στο όνομα των δαιμονικών θεών τους, θυσίαζε, ακόμα και έτρωγε ανθρώπους! Μια ιδέα για τη βαρβαρότητα από την οποία μας ελευθέρωσε ο Ιησούς Χριστός, μπορείτε να πάρετε από τα παρακάτω μικρά παραδείγματα του ήθους και της θρησκείας των Νεοειδωλολατρών:
Στην Αχαϊα, οι τρεις οικισμοί: Αρόη, Μεσάτις και Άνθεια, κατοικήθηκαν από Ίωνες. Οι τρεις πόλεις συνδέθηκαν έχοντας κοινή λατρεία της Άρτεμης της Τρικλαρίας, που τιμούσαν κάθε χρόνο με γιορτές στο ιερό της κοντά στο ποτάμι Μείλιχο (στα μετέπειτα Συχαινά) όπου το είδε στον καιρό του ο Παυσανίας. Όπως και αλλού, πρόσφεραν στη θεά ανθρώπινα θύματα. Και επίσης όπως κι αλλού, οι ανθρωποθυσίες αντικαταστάθηκαν με θυσίες ζώων εκέι γύρω στα χρόνια του Τρωικού πολέμου (ελάφι αντί για την Ιφιγένεια στην Αυλίδα).
Στην Αχαϊα τα πράγματα έγιναν κάπως αλλιώς: Η Κομαιθώ, ιέρεια στον ναό της παρθένας θεάς, ερωτεύτηκε τον ήρωα Μελάνιππο. Οι δύο τους μετέτρεψαν τον ναό σε ερωτική φωλιά. Φυσικά και εξοργίστηκε η Άρτεμη. Οι άνθρωποι της περιοχής άρχισαν να πεθαίνουν ανεξήγητα, η γη έπαψε να καρποφορεί. Το μαντείο των Δελφών που ρωτήθηκε, απάντησε ότι το κακό θα σταματούσε μόνο αν ο Μελάνιππος και η Κομαιθώ θυσιάζονταν στην Άρτεμη και στο εξής κάθε χρόνο ένας νέος και μια παρθένα από τις ωραιότερες.
Οι ανθρωποθυσίες εκεί, σταμάτησαν μετά από καιρό, μετά από την πτώση της Τροίας, όταν ο Ευρύπυλος κατέθεσε εκεί τη λάρνακα με το άγαλμα του Διονύσου, κατά τη στιγμή που θυσιαζόταν ένα αγόρι και ένα κορίτσι στην αχαϊκή παραλία. Από τότε, ο Ευρύπυλος τιμάτο μαζί με τον Διόνυσο ως λυτρωτής τους. (Πατριδογνωσία τεύχος 87 σελ. 3144).
Έχουμε φυσικά και το πασίγνωστο παράδειγμα ανθρωποθυσίας, που οι Σαλαμινομάχοι τού Χρυσού (;;;) Αιώνα τής αρχαίας Αθήνας, θυσίασαν πριν από τη Ναυμαχία τής Σαλαμίνας στον ανθρωποκτόνο δαίμονα Διόνυσο, τρία παλικάρια!
«Ενώ ο Θεμιστοκλής προσέφερε κοντά στη ναυαρχίδα θυσία, του έφεραν τρεις αιχμαλώτους, οι οποίοι ήταν ωραιότατοι και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς (...) Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή εκείνη την ώρα υψώθηκε από τα ιερά μεγάλη και λαμπρή φλόγα, ταυτόχρονα δε κάποιο φτέρνισμα από τα δεξιά έδωσε το σημάδι, τον συμβούλευσε να αρχίσει από τους νέους αιχμαλώτους και αφού προσευχηθεί, να τους θυσιάσει όλους στον Ωμηστή Διόνυσο. Έτσι, είπε, θα εξασφαλιστεί στους Έλληνες η νίκη συγχρόνως και η σωτηρία. (...) Και ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, (....) αλλά το πλήθος άρχισε με ομαδικές φωνές να επικαλείται τη βοήθεια του θεού, ωδήγησε βιαίως τους αιχμαλώτους στο βωμό και επέβαλε να εκτελεστεί η θυσία, όπως συμβούλευσε ο μάντης.
Αυτά τα διηγείται εκ των ιστορικών ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και όχι άπειρος στα ιστορικά ζητήματα» (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, 13).
Παρατηρητέο, ότι, όπως οι ανώτεροι εκ των Ελλήνων, οι φιλόσοφοι ειρωνευόντουσαν τον παγανισμό σε αντίθεση με τον όχλο των Παγανιστών που τους εδίωκε γι' αυτό, έτσι κι εδώ, ο ανώτερος Θεμιστοκλής εκπλήσσεται με την διαταγή του μάντη, ενώ ο συνηθισμένος στην αρχαία παγανιστική φρίκη όχλος των Παγανιστών, άρον-άρον εκτελεί τη θυσία. Η δαιμονική φρίκη και δεισιδαιμονία τού αρχαιοελληνικού παγανισμού σε όλο της το μεγαλείο!
Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» αναφέρει:
«(..) Στον Τάφο του Φιλοποιμένος θυσιάζονται Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι (183 π.Χ.) Κορυφαία θέση έχει η θυσία βρέφους επάνω στο βωμό του Λυκαίου Διός στην Αρκαδία, κατά την οποία ακολουθούσε διανομή και βρώση των ψημένων τεμαχίων του θυσιασθέντος βρέφους. Ο Λυκούργος δια νόμου κατάργησε τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος. Στη Χίο και τη Λέσβο αναφέρονται συχνές ανθρωποθυσίες που γίνονταν κάθε χρόνο για να τιμήσουν τον Δία και τον Διόνυσο(…)»
Για τις Ανθρωποθυσίες αυτές παραθέτουμε και τις αρχαίες μαρτυρίες του Παυσανία ( 2ος μ.Χ. αιώνας) από το σύγγραμμά του «Ελλάδος Περιήγησις» (οι αριθμοί σημαίνουν: Βιβλίο. Κεφάλαιο. Στίχος): Παυσανίας, Αρκαδικά 38, 7:
«Στο βωμό αυτόν προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμιά διάθεση να μιλήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι κι όπως ήταν από την αρχή.»
Ο καημένος ο Παυσανίας, ντρέπεται ακόμα και να πει τι συνέβαινε στο Λύκαιο όρος, σε αντίθεση με τους σημερινούς Νεοειδωλολάτρες που τολμούν ξεδιάντροπα να αξιώνουν την λατρεία τέτοιων βδελυρών θεών.
Η εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» αναφέρει:
«(..)Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα. Τα κυριότερα κέντρα ανθρωποθυσιών ήταν: Στο Λύκαιο όρος της Πελοποννήσου όπου το ιερό του Λύκαιου Δία. Εδώ οι ανθρωποθυσίες συνεχίστηκαν ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα (...)" .
Το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ήλιου» αναφέρει τα εξής:
«(...) Απαντώμεν ανθρωποθυσίας επίσης εις την Μεσσηνίαν, εις την Πέλλην της Θεσσαλίας, εις την Αρκαδίαν, εις την οποίαν ο Ζευς εδέχετο ανθρώπινα θύματα και μετά την εμφάνισιν του Χριστιανισμού(...)"
Το τεύχος 84 της Πατριδογνωσίας (21 Σεπτεμβρίου 2003 σελ. 3039-3041), αφού αναφέρει το μύθο του Λυκάονα με τη βρεφοφαγία, καταλήγει με τα εξής λόγια:
«Οπωσδήποτε, το γεύμα με ανθρώπινες σάρκες, αντίστοιχο εκείνου που παρέθεσε ο Ατρέας στον Θυέστη, (βλ. «Ιστορία Αργολίδας»: Η κατάρα των Ατρειδών), ερμηνεύεται ως απόηχος παλαιότερης εποχής, κατά την οποία ίσχυαν οι ανθρωποθυσίες. Η αηδία του Δία, αντιστοιχεί στην αποστροφή των Ελλήνων της κλασικής εποχής σ αυτές τις πρακτικές των προγόνων τους».
Φυσικά προφανώς ο κειμενογράφος της Πατριδογνωσίας, αγνοεί ότι οι ανθρωποθυσίες συνεχίζονταν ως τον 3ο αιώνα μ.Χ. εκεί πάνω:
Χωρίο του Πορφυρίου, Νεοπλατωνικού φιλοσόφου εκ Τύρου, του 3ου αιώνα μ.Χ. στο έργο του Περί Αποχής των εμψύχων:
"Αφ ου μέχρι του νυν ουκ εν Αρκαδία μόνον τοις Λυκαίοις, ούδ εν Καρχηδόνι τω Κρονω, κοινή πάντες ανθρωποθυτούσι, αλλά κατά περίοδον της του νομιμου χάριν μνήμης εμφύλιον αεί αίμα φαίνουσιν προς τους βωμούς, καίπερ τοις παρ αυτοίς οσίας εξειγούσης των Ιερών, τοις περιρραντηρίοις κηρύγματι, ει τις αίματος ανθρωπείου μεταίτιος".
Παντού μας λέει ο Πορφύριος, οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες, έδειχναν το αρχαιοελληνικό ήθος τους και τον πολιτισμό τους, ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΤΩΝΤΑΣ! (Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27 καθώς και: Ηρόδοτος 7, 197, Πλάτ., Μίνως 315c, Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27).
ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΑΙΩΝΑ μ.Χ!!!
Αναρωτιόμαστε αν ο κος Βλάσης Ρασιάς τού ΥΣΕΕ είχε κάτι τέτοιο υπόψιν του, όταν προσπάθησε προ ετών να αναβιώσει την αρχαία ειδωλολατρική πρακτική στο Λύκαιο Όρος!
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από παγανιστικό κείμενο για το γεγονός αυτό:
"'Αναψε πάλι η ιερή φλόγα στην ιερή και φωτεινή κορυφή του Λυκαίου όρους, όπου κατά την Αρκαδική παράδοση, γεννήθηκε στην θέση του βουνού "Κρητέα", ο κραταιός Δίας, που ονομάσθηκε Λύκαιος Δίας και τον οποίον ανέθρεψαν και προστάτευσαν οι Νύμφες Αγνώ, Νέδα και Θεισόα.
Το φωτοντυμένο Λύκαιον όρος, που βρίσκεται στο κέντρο της Πελοποννήσου, έχει μεγάλη λατρευτική, και πολιτιστική ιστορία που την καταγράφει ο Παυσανίας καί άλλοι αρχαίοι συγγραφείς αλλά και την επιβεβαιώνουν οι διάφορες ανασκαφές. Εκεί ελατρεύετο ο Λύκαιος Δίας (Φωτοδότης) και ο Αρκαδικός Θεός Παν, το δε βουνό εθεωρείτο ιερόν και ονομαζόταν ό Όλυμπος των Αρκάδων...
...Η τελετή ξεκίνησε με επιβλητική πομπή ιερέων, νεανίδων και χλαμυδοφόρων η οποία κατέληξε στο κέντρο του σταδίου όπου ο βωμός και η τράπεζα των προσφορών. Πρωθιερέας της θρησκευτικής τελετής που επηκολούθησε ήταν ο γνωστός συγγραφεύς Βλάσης Ρασιάς...
...Δυστυχώς δεν εσυνεχίσθη ο θεσμός των Λυκαίων με τον τρόπο που εξελίσσετο. Δηλαδή με το αρχαιότροπο ή καλύτερο ελληνότροπο θεοσεβικό περιεχόμενο. Αντί γι' αυτό, υπό την "δαμόκλειο σπάθη" του εβραιοχριστιανικού αφορισμού, το 2001 οι γιορτές ήταν μία φολκλορική φιέστα τουριστικού τύπου με ουδαίο πολιτιστικό περιεχόμενο και τοποτηρητή τον γιαχβίτη αντιπρόσωπο…"
Πράγματι! Οι Χριστιανοί είναι το ΕΜΠΟΔΙΟ που δεν αφήνουν τους Παγανιστές να αναβιώσουν με "αρχαιότροπο" και "ελληνότροπο" περιεχόμενό τους, τις αρχαίες κανιβαλικές τελετουργίες τών Παγανιστών. Μόνο το φως τού Χριστού εμποδίζει τους πιστούς τών δαιμόνων να θυσιάσουν και να κατασπαράξουν παιδάκια και πάλι, στον 21ο αιώνα, προς τιμήν τού δαιμονικού ανθρωποθυσιαστικού θεού τους του Δία!

Η βαρβαρότητα αυτή των ειδωλολατρών, εκθέτει διεθνώς τους σκοτεινούς αιώνες της ειδωλολατρικής Ελλάδος, όσο και αν προσπαθούν οι Νεοειδωλολάτρες να προσεταιριστούν την ανωτερότητα των Φιλοσόφων (μονοθεϊστών στην πλειονότητά τους),
τους οποίους οι ίδιοι δίωξαν.
Αν και παρά τις σαφείς και πολλές αρχαίες μαρτυρίες, ακόμα δεν βρέθηκαν στο Λύκαιο όρος κόκαλα από τα θυσιασμένα και κανιβαλισμένα παιδάκια (φαίνεται οι κανίβαλοι ειδωλολάτρες δεν άφηναν ούτε κοκαλάκι από τη λαιμαργία τους), βρέθηκαν σε άλλες περιοχές, έτσι ώστε να μην υπάρχει γι' αυτούς δικαιολογία και περιθώριο άρνησης.
Παράδειγμα της διεθνούς έκθεσης των ειδωλολατρών από τις βαρβαρότητές τους, μπορούμε να βρούμε στο παρακάτω αρχαιολογικό κείμενο:
Το 1979, σε μια αρχαιολογική αποστολή στην Κνωσό, στην Κρήτη, ο καθηγητής της αρχαιολογίας με το όνομα Peter Warren ανακάλυψε σπίτια όπου το ταβάνι τους είχε πέσει στο πάτωμα. Ανακάλυψε μερικά σπιτικά αντικείμενα όπως και ένα μεγάλο βάζο που περιείχε κατάλοιπα από τροφές, καμένη γη και οστά ανθρώπου (σπόνδυλο) με σημάδια από κοψίματα.
Ερευνώντας περισσότερο στο διπλανό δωμάτιο, ανακάλυψαν 251 οστά από ζώα (πρόβατα, γουρούνια, σκύλους, κ.λ.π.) μαζί με 371 ανθρώπινα κόκαλα και θραύσματα από κόκαλα, όλα όμως ήταν κόκαλα παιδιών. Όλα αυτά τα κόκαλα είχαν σημάδια από κοψίματα.
Ο Warren συμπέρανε πως επρόκειτο για κάποιο είδος καvνιβαλισμού, μιας και τα σημάδια των οστών έμοιαζαν με εκείνα που παρουσιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να αφαιρέσει το κρέας από αυτά. Κάποιο μακάβριο είδος λατρείας, με τον θάνατο και το φάγωμα των παιδιών για θρησκευτικούς σκοπούς, έδινε υπόσταση στο μύθο του ανθρωποφάγου Μινώταυρου.
Επίσης, πολλά στοιχεία βρέθηκαν που υποστήριζαν την άποψη ότι οι Μινωίτες συμμετείχαν σε ταυρομαχίες για θρησκευτικούς σκοπούς κατά τις οποίες ακροβάτες προσπαθούσαν να πηδήξουν πάνω από τους επιτιθέμενους ταύρους χωρίς να κτυπήσουν στα κέρατά τους. Ο Λαβύρινθος θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί στο παλάτι της Κνωσού το οποίο αποτελούνταν από ένα μεγάλο σύμπλεγμα από αλληλοσυνδεόμενα προαύλια και διαμερίσματα. (Πηγή: Ancient Mysteries by Peter James and Nick Thorpe)
Βορειοδυτικά των Αρχανών σε απόσταση 5 xλμ. στους βόρειους πρόποδες του όρους Γιούχτα στη θέση Ανεμοσπηλιά ανασκάφηκε μικρό οικοδόμημα, μινωικό ιερό με τρία δωμάτια στο νότιο μέρος του και μακρύ διάδρομο. Το πιο ενδιαφέρον δωμάτιο είναι το δυτικό όπου βρέθηκαν τρεις ανθρώπινοι σκελετοί, ένας γυναικείος ένας ανδρικός με κοσμήματα ίσως ιερέως και ένας τρίτος νέου ανδρός πάνω σε ένα βωμό με ένα χάλκινο εγχειρίδιο καρφωμένο στο στήθος. Κατά τους ανασκαφείς πρόκειται για ανθρωποθυσία η πρώτη στο Αιγαίο - Κρήτη. Το ιερό καταστράφηκε γύρω στα 1700 π.Χ. Η ανθρώπινη θυσία έλαβε χώρα την ώρα της καταστροφής, και έτσι αποθανατίστηκε παρέχοντας ατράνταχτη μαρτυρία για τη βαρβαρότητα τών ειδωλολατρών τής αρχαίας Ελλάδος.
Πειστήρια του εγκλήματος όσα βρέθηκαν στο δυτικό δωμάτιο του ναού στα Aνεμόσπηλια: η χάλκινη λόγχη, το αγγείο με την πλαστική μορφή του ταύρου, το ξόανο, και κυρίως η στάση του νεκρού ήταν σε τέτοια θέση που θα πρέπει να ήταν δεμένα τα πόδια του.
Οι ιατροδικαστές αναγνωρίζουν στη λόγχη το όργανο της θυσίας. Φαντάζονται πως ο τοποθετημένος στο βωμό δεμένος άνθρωπος σκοτώθηκε με ένα χτύπημα στην αριστερή πλευρά του λαιμού, στην καρωτίδα. Δεν συγχρονίζουν όμως την ανθρωποθυσία με την καταστροφή του ναού και με το θάνατο των άλλων ατόμων που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο, γιατί παρατηρούν πως ο ιερέας που σκοτώθηκε δίπλα στο βωμό, βρίσκεται στη θέση του θύτη και πλάι κάδοι για τη συλλογή του αίματος, όπως γινόταν για κάθε θυσία.
Βρέθηκαν επίσης ενδείξεις ανθρωποθυσίας και στη βόρεια οικία της Κνωσσού. ( «Η αρχαιολογία και η κοινωνική ταυτότητα του φύλου, προσεγγίσεις στην αιγαιακή προϊστορία» σελ. 111, Δήμητρα Κοκκινίδου, Μαρία Νικολαΐδου. Εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2003.
Δεν είναι οι πρώτοι αρχαιολόγοι του προϊστορικού Aιγαίου που γράφουν ότι ανέσκαψαν μια ανθρωποθυσία. Πρώτος ο X. Tσούντας έγραψε πως σε δύο σημεία των Mυκηνών σημείωσε, πολλαπλές μάλιστα, ανθρωποθυσίες κι ακολούθησαν πολλοί άλλοι, Eλληνες και ξένοι ανασκαφείς. Και αναφέρονται οι: A.J.B. Wace στις Mυκήνες, C. Blegen στην Πρόσυμνα, Vollgraff στο Άργος, A. Persson στα Δενδρά, E. Πρωτονοταρίου-Δεϊλάκη στην Kαζάρμα, ενώ στους πεπεισμένους συγκαταλέγεται και ο M. Aνδρόνικος, ο οποίος μάλιστα "θεωρεί πιθανότατο πως οι ίδιοι οι Mηκυναίοι εισήγαγαν το έθιμο της ανθρωποθυσίας στην Kύπρο, όπου επανειλημμένως έχει διαπιστωθεί ανασκαφικά".
Μετά από όλα αυτά, έρχονται κάποιοι σήμερα, στη Χριστιανική εποχή του φωτός, να μας μιλήσουν για αρχαίους δαίμονες. Έρχεται ο κύριος Ρασιάς και το ΥΣΕΕ να ξαναφέρουν σε λειτουργία τις "αρχαιοπρεπείς" λατρείες τού Λυκαίου Δία! Χόρτασε όμως εδώ και αιώνες η Ελλάδα από τους φόνους τους και το μισάνθρωπο σκοτάδι τών ειδωλολατρών, και είναι ελεύθερη από αυτό το κανιβαλικό σκοτάδι
Το κείμενο πάρθηκε από
http://www.oodegr.com/neopaganismos/arxaio_xali/Thisies1.htm

Επιστολή

Επιστολή διοικητή Ιουδαίας Πούβλιου Λεοντούλος προς τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο
Σήμερα βρίσκεται στην εν ρώμη βιβλιοθήκη των Λαζαριστών και είναι γραμμένη στην λατινική γλώσσα .



Μεγαλειότατε, ήκουσα, ως καίσαρ ότι επιθυμείς να μάθεις ότι σοι γράφω περί ανθρώπου λίαν ενάρετου και καλούμενου Ιησού Χριστού,ον ο λαός θεωρεί προφήτην ,θεόν δε οι μαθηταί αυτού, λέγοντες ότι είναιυιός του θεού ,του δημιουργού των ουρανών και της γης,ότι εν αυτοίς ευρίσκετε και υπάρχει

Τη αλήθεια καίσαρ ,ακούγονται καθ’ εκάστην θαυμάσια πράγματα περί του ανθρώπου αυτού .Ανεγείρει νεκρούς και θεραπεύει ασθενείς δια μίας λέξεως.
Ανήρ αναστήματος μετρίου, καλόςτην όψιν και μεγαλοπρέπειαν περιβεβλημένος,ιδίως κατά το πρόσωπον, ούτως όσοι ατενίζουν αυτόν αναγκάζονται να αγαπώσοι και να φοβούνται αυτόν.Εχει την κώμη μέχρι των ώτων,χρώματος καρυού , εκείθεν δε μεχρι των ωμοπλατών γαινόμενην γαιόχρουν ,αλλα μάλλον στιπλίν διχάζεται δε αυτή εν τω μέσω άνωθεν κατά το σύστημα των ναζωραίων.
Το μέτωπον του είναι λείον καιγαλήνιον το πρόσωπο του άνευ ρυτίδος ή κηλίδος.
Η ρις και τα χείλη αυτού κανονικότατα το γένειον είναι πυκνόν και χρωματοςτου αυτού τη κόμη, δεν είναι δε μακρόν και διχάζεται εις το μέσον.το βλέμα αυτού είναισοβαρόν και εμποιούν φόβον έχει δε δύναμην ηλιακής ακτίνος.
Ουδείς δύναται να ιδή αυτόν ατενώς.όταν επιτιμά εμποιεί φόβον,όταν δε τούτο πειεί κλαίει.
Είναι αξιαγάπητος και χαρίεις μετά σοβαρότητος . Λέγουσιν ότι ουδέποτε ώφθη γελών, αλλά πλειστάκις κλαίων.Είναι ωραίος ως η μητέρα του ήτις εστίν η ωραιοτέρα γυνή, όσαι ποτέ εθεάθησαν εις τα μέρη ταύτα Εάν όμως η μεγαλειότης σας ,ω καίσαρποθεί να ιδή αυτόν, ως οι έγγραφες άλλοτε γνώρισον μοι τούτο , ίνα αποστείλω σοι αυτόν πάραυτα .Καίτοι δε ουδέποτε εσπούδασε τι, είναι όμως κάτοχος πάσης επιστήμης .Περιπατεί ανυπόδητος και ασκεπής την κεφαλήν.
Πολλοί βλέποντες αυτόν γελώσιν, αλλά όταν ευρίσκωνται ενώπιον αυτού τρέμουσι και θαυμάζουσι αυτόν
Λέγουσιν δε ουδέποτε άνθρωπος,ως Αυτός,ενεφανίσθει εις τα μέρη ταύτα .Τη αλήθεια ως μοι λέγουσιν οι Εβραίοι ουδέποτε εδώθησαν συμβουλαί ουδέποτε εκηρύχθει διδασκαλία αυτού ,πολλοί δε των ιουδαίων θεωρούσιν αυτόν θεόν.
Άλλοι μου λέγουσιν ότι είναι εχθρός της μεγαλειότητάς σας ,ω Καίσαρ πολαχώς με παρενοχλούν οι μοχθηροί αυτοί Εβραίοι.
Λεγουσιν,ότι αυτός ουδέποτε δυσαρέστησε τινά, αλλά μάλλον εποίησεν το αγαθόν.
Οσοι γνωρίζουσιν αυτόν λέγουσιν ότι ευεργετήθησαν παρ’ αυτού.
Εν τούτις ω Καίσαρ, είμαι πρόθυμος να υπακούσω εις την μεγαλειότητα σας και ότι διατάξεις θέλει εκτελεσθεί.

Εν Ιερουσαλήμ Ινδικτίωνος 7
Σελήνης 11
Πούβλιος Λεοντούλος
Διοικητής Ιουδαίας

Παρασκευή 25 Απριλίου 2008

ΕΠΙΣΟΛΉ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΎΛΟΥ ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ 1 (16-23)ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

16Μη ουν τις υμας κρινέτω εν βρώσει και εν πόσει η εν μέρει εορτης η νεομηνίας η σαββάτων,
17 α εστιν σκια των μελλόντων, το δε σωμα του Χριστου.
18 μηδεις υμας καταβραβευέτω θέλων εν ταπεινοφροσύνη και θρησκεία των αγγέλων, α εόρακεν εμβατεύων, εικη φυσιούμενος υπο του νοος της σαρκος αυτου, 19 και ου κρατων την κεφαλήν, εξ ου παν το σωμα δια των αφων και συνδέσμων επιχορηγούμενον και συμβιβαζόμενον αυξει την αυξησιν του θεου.
20 Ει απεθάνετε συν Χριστω απο των στοιχείων του κόσμου, τί ως ζωντες εν κόσμω δογματίζεσθε,
21 Μη αψη μηδε γεύση μηδε θίγης,
22 α εστιν πάντα εις φθοραν τη αποχρήσει, κατα τα εντάλματα και διδασκαλίας των ανθρώπων;
23 ατινά εστιν λόγον μεν εχοντα σοφίας εν εθελοθρησκία και ταπεινοφροσύνη και αφειδία σώματος, ουκ εν τιμη τινι προς πλησμονην της σαρκός.

ΕΠΙΣΟΛΉ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΎΛΟΥ ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ 1 (16-23)ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

23)ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
16 Ας μη σας κρίνει κανείς, λοιπόν, σχετικά με τροφή και με ποτό ή αναφορικά με γιορτή ή με νεομηνία ή με σάββατα. 17 τα οποία είναι σκιά των μελλοντικών πραγμάτων, ενώ το σώμα της σκιάς είναι του Χριστού. 18 Κανείς ας μη σας καταδυναστεύει, κάνοντας το δικό του θέλημα με φαινομενική ταπεινοφροσύνη και με θρησκεία των αγγέλων. τα οποία έχει δει καθώς καταγίνεται μ' αυτά, ενώ φουσκώνει με υπερηφάνεια χωρίς λόγο από τον σαρκικό νου του,
19 και που δεν κρατά την κεφαλή, από τον Οποίο όλο το σώμα με τις αρθρώσεις και με τους συνδέσμους τροφοδοτείται, συνενώνεται και αυξάνει την αύξηση του Θεού.
20 Αν πεθάνατε μαζί με το Χριστό για τα στοιχεία του κόσμου, γιατί σαν να ζείτε κοσμικά δογματίζεστε; 21 “Μην αγγίξεις μήτε να γευτείς μήτε να θίξεις” 22 - πράγματα που όλα πρόκειται να φθαρούν στην κοιλιά με την πέψη - σύμφωνα με τις εντολές και με τις διδασκαλίες των ανθρώπων, 23 τα οποία έχουν, βέβαια, λόγια σοφίας με εθελοθρησκία και με φαινομενική ταπεινοφροσύνη και με σκληρότητα στο σώμα, αλλά δεν έχουν καμιά αξία, χρησιμεύουν μόνο για να ικανοποιήσουν πλήρως τη σάρκα.

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Α΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ) 7 ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

1 Περι δε ων εγράψατε, καλον ανθρώπω γυναικος μη απτεσθαι.
2 Δια δε τας πορνείας εκαστος την εαυτου γυναικα εχέτω, και εκάστη τον ιδιον ανδρα εχέτω.
3 τη γυναικι ο ανηρ την οφειλην αποδιδότω, ομοίως δε και η γυνη τω ανδρί.
4 Η γυνη του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει αλλα ο ανήρ. ομοίως δε και ο ανηρ του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει αλλα η γυνή.
5 Μη αποστερειτε αλλήλους, ει μήτι αν εκ συμφώνου προς καιρον ινα σχολάσητε τη προσευχη και πάλιν επι το αυτο ητε, ινα μη πειράζη υμας ο Σατανας δια την ακρασίαν υμων.
6 τουτο δε λέγω κατα συγγνώμην, ου κατ' επιταγήν.
7 θέλω δε πάντας ανθρώπους ειναι ως και εμαυτόν. αλλα εκαστος ιδιον εχει χάρισμα εκ θεου, ο μεν ουτως, ο δε ουτως.
8 Λέγω δε τοις αγάμοις και ταις χήραις, καλον αυτοις εαν μείνωσιν ως καγώ.
9 Ει δε ουκ εγκρατεύονται γαμησάτωσαν, κρειττον γάρ εστιν γαμησαι η πυρουσθαι.
10 τοις δε γεγαμηκόσιν παραγγέλλω, ουκ εγω αλλα ο κύριος, γυναικα απο ανδρος μη χωρισθηναι
11 Εαν δε και χωρισθη, μενέτω αγαμος η τω ανδρι καταλλαγήτω,ω και ανδρα γυναικα μη αφιέναι.
12 Τοις δε λοιποις λέγω εγώ, ουχ ο κύριος. ει τις αδελφος γυναικα εχει απιστον, και αυτη συνευδοκει οικειν μετ' αυτου, μη αφιέτω αυτήν.
13 Και γυνη ει τις εχει ανδρα απιστον, και ουτος συνευδοκει οικειν μετ' αυτης, μη αφιέτω τον ανδρα.
14 Ηγίασται γαρ ο ανηρ ο απιστος εν τη γυναικί, και ηγίασται η γυνη η απιστος εν τω αδελφω. επει αρα τα τέκνα υμων ακάθαρτά εστιν, νυν δε αγιά εστιν.
15 Ει δε ο απιστος χωρίζεται, χωριζέσθω. ου δεδούλωται ο αδελφος η η αδελφη εν τοις τοιούτοις. εν δε ειρήνη κέκληκεν υμας ο θεός.
16 Τί γαρ οιδας, γύναι, ει τον ανδρα σώσεις; η τί οιδας, ανερ, ει την γυναικα σώσεις;

Α΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ) 7 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

1Σχετικά λοιπόν με όσα γράψατε, είναι καλό στον άνθρωπο να μην αγγίζει γυναίκα.
2Αλλά εξαιτίας των πορνειών, καθένας ας έχει τη δική του γυναίκα και καθεμιά ας έχει το δικό της άντρα.
3 Στη γυναίκα ο άντρας ας της αποδίδει την οφειλή. αλλά όμοια και η γυναίκα στον άντρα.
4 Η γυναίκα το δικό της σώμα δεν το εξουσιάζει, αλλά ο άντρας. όμοια επίσης και ο άντρας το δικό του σώμα δεν το εξουσιάζει, αλλά η γυναίκα.
5 Μην αποστερείτε ο ένας τον άλλο, εκτός αν γίνει από κοινή συμφωνία πρόσκαιρα, για να απασχοληθείτε [στη νηστεία και] στην προσευχή και πάλι να είστε μαζί, για να μη σας πειράζει ο Σατανάς εξαιτίας της ακράτειάς σας. 6 Και αυτό το λέω κατά συγκατάβαση, όχι ως διαταγή.
7 Θέλω, όμως, όλοι οι άνθρωποι να είναι όπως και ο εαυτός μου. αλλά καθένας έχει το δικό του χάρισμα από το Θεό, ο ένας έτσι, ο άλλος αλλιώς.
8 Αλλά λέω στους άγαμους και στις χήρες, είναι καλό γι' αυτούς να μείνουν όπως κι εγώ.
9 Αν όμως δεν εγκρατεύονται, ας παντρευτούν, γιατί είναι καλύτερο να παντρευτεί κανείς παρά να πυρώνεται από επιθυμία.
10 Και σε όσους έχουν κάνει γάμο παραγγέλλω, όχι εγώ αλλά ο Κύριος, η γυναίκα από τον άντρα της να μη χωριστεί
11 - αν όμως και χωριστεί, ας μένει άγαμη ή με τον άντρα της ας συμφιλιωθεί - και ο άντρας τη γυναίκα του να μην την αφήνει.
12 Αλλά στους υπόλοιπους λέω εγώ, όχι ο Κύριος: Αν κάποιος αδελφός έχει γυναίκα άπιστη και αυτή συμφωνεί να κατοικεί μαζί του, ας μην την αφήνει. 13 Και αν κάποια γυναίκα έχει άντρα άπιστο και αυτός συμφωνεί να κατοικεί μαζί της, ας μην αφήνει τον άντρα της.
14 Γιατί έχει αγιαστεί ο άντρας ο άπιστος με τη γυναίκα του και έχει αγιαστεί η γυναίκα η άπιστη με τον αδελφό. επειδή αλλιώς τα παιδιά σας θα είναι ακάθαρτα, τώρα όμως είναι άγια.
15 Αν όμως ο άπιστος θέλει να χωρίζεται, ας χωρίζεται. Δεν έχει δουλωθεί ο αδελφός ή η αδελφή με τέτοιους. σε ειρήνη λοιπόν μας έχει καλέσει ο Θεός. 16 Γιατί τι ξέρεις, γυναίκα, αν τον άντρα σου θα σώσεις; Ή τι ξέρεις, άντρα, αν τη γυναίκα σου θα σώσεις;

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ κεφ 14(1-23)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Τον ασθενή όμως στην πίστη να τον δέχεστε, χωρίς να κρίνετε τις γνώμες του.
2 Ο ένας πιστεύει ότι μπορεί να φάει απ' όλα, αλλά ο ασθενής τρώει λάχανα.
3 Αυτός που τρώει ας μην εξουθενώνει εκείνον που δεν τρώει, κι εκείνος που δεν τρώει ας μην κρίνει αυτόν που τρώει, γιατί ο Θεός τον δέχτηκε.
4 Εσύ ποιος είσαι που κρίνεις ξένο υπηρέτη; Στο δικό του κύριο στέκεται ή πέφτει - θα σταθεί όμως, γιατί ο Κύριος είναι δυνατός να τον κάνει να σταθεί.
5 Γιατί, βέβαια, ο ένας κρίνει ανώτερη μια ημέρα από άλλη ημέρα, ο άλλος όμως κρίνει ότι κάθε ημέρα είναι ίδια. Καθένας μέσα στο δικό του νου ας πειστεί πλήρως.
6 Αυτός που φρονεί την ημέρα ανώτερη, τη φρονεί για τον Κύριο. Και αυτός που τρώει, για τον Κύριο τρώει, γιατί ευχαριστεί το Θεό. Και αυτός που δεν τρώει, για τον Κύριο δεν τρώει και ευχαριστεί το Θεό.
7 Γιατί κανείς από εμάς δε ζει για τον εαυτό του και κανείς δεν πεθαίνει για τον εαυτό του.
8 Γιατί και αν ζούμε, για τον Κύριο ζούμε, και αν πεθαίνουμε, για τον Κύριο πεθαίνουμε. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, του Κυρίου είμαστε.
9 Γιατί γι' αυτό ο Χριστός πέθανε και έζησε, για να κυριαρχήσει και στους νεκρούς και στους ζωντανούς.
10 Αλλά εσύ γιατί κρίνεις τον αδελφό σου; Ή κι εσύ γιατί εξουθενώνεις τον αδελφό σου; Γιατί όλοι θα παρουσιαστούμε στο βήμα του Θεού.
11 Επειδή είναι γραμμένο:
Ζω εγώ, λέει ο Κύριος, ότι σ' εμένα θα κάμψει κάθε γόνατο
και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει τη δόξα του Θεού.
12 Άρα, λοιπόν, καθένας μας για τον εαυτό του θα δώσει λόγο στο Θεό.
13 Ας μην κρίνουμε λοιπόν πια ο ένας τον άλλο. Αλλά αυτό μάλλον να αποφασίσετε: το να μη θέτετε πρόσκομμα στον αδελφό ή σκάνδαλο.
14 (Ξέρω και είμαι πεπεισμένος από τον Κύριο Ιησού ότι τίποτα δεν είναι ακάθαρτο καθεαυτού. παρά μόνο για εκείνον που νομίζει ότι είναι κάτι ακάθαρτο, σ' εκείνον είναι ακάθαρτο).
15 Γιατί αν ο αδελφός σου λυπάται για τροφή, δε συμπεριφέρεσαι πια με αγάπη. Μην κάνεις να χαθεί με το φαγητό σου εκείνον υπέρ του οποίου ο Χριστός πέθανε.
16 Ας μη βλασφημείται, λοιπόν, το δικό σας αγαθό της ελευθερίας.
17 Γιατί δεν είναι η βασιλεία του Θεού φαγητό και ποτό, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά στο Πνεύμα το Άγιο.
18 Γιατί εκείνος που σ' αυτά υπηρετεί ως δούλος το Χριστό είναι ευάρεστος στο Θεό και κρίνεται γνήσιος από τους ανθρώπους.
19 Άρα, λοιπόν, ας επιδιώκουμε τα πράγματα που οδηγούν στην ειρήνη και στην οικοδομή μεταξύ μας.
20 Μην καταλύεις το έργο του Θεού εξαιτίας τροφής. Βέβαια, όλα είναι καθαρά, αλλά είναι κακό για τον άνθρωπο που τρώει δίνοντας πρόσκομμα.
21 Είναι καλό το να μη φας κρέας μήτε να πιεις κρασί μήτε να κάνεις κάτι στο οποίο σκοντάφτει ο αδελφός σου.
22 Εσύ την πίστη που έχεις, μέσα στον εαυτό σου έχε την μπροστά στο Θεό. Μακάριος αυτός που δεν κατακρίνει τον εαυτό του σε ό,τι επιδοκιμάζει.

23 Αλλά αυτός που αμφιβάλλει, αν φάει, έχει κατακριθεί, γιατί ό,τι κάνει δεν προέρχεται από την πίστη. Και καθετί που δεν προέρχεται από την πίστη είναι αμαρτία.

Η ΝΗΣΤΈΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΟΡΤΈΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΠΌΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ κεφ 14(1-23)

ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Τον δε ασθενουντα τη πίστει προσλαμβάνεσθε, μη εις διακρίσεις διαλογισμων.
2 Ος μεν πιστεύει φαγειν πάντα, ο δε ασθενων λάχανα εσθίει.
3 Ο εσθίων τον μη εσθίοντα μη εξουθενείτω, ο δε μη εσθίων τον εσθίοντα μη κρινέτω, ο θεος γαρ αυτον προσελάβετο.
4 Συ τίς ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; τω ιδίω κυρίω στήκει η πίπτει. σταθήσεται δέ, δυνατει γαρ ο κύριος στησαι αυτόν.
5 Ος μεν γαρ κρίνει ημέραν παρ' ημέραν, ος δε κρίνει πασαν ημέραν. εκαστος εν τω ιδίω νοϊ πληροφορείσθω.
6 Ο φρονων την ημέραν κυρίω φρονει. και ο εσθίων κυρίω εσθίει, ευχαριστει γαρ τω θεω. και ο μη εσθίων κυρίω ουκ εσθίει, και ευχαριστει τω θεω.
7 Ουδεις γαρ ημων εαυτω ζη, και ουδεις εαυτω αποθνήσκει.
8 Εάν τε γαρ ζωμεν, τω κυρίω ζωμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, τω κυρίω αποθνήσκομεν. εάν τε ουν ζωμεν εάν τε αποθνήσκωμεν, του κυρίου εσμέν.
9 Εις τουτο γαρ Χριστος απέθανεν και εζησεν ινα και νεκρων και ζώντων κυριεύση. 10 Συ δε τί κρίνεις τον αδελφόν σου; η και συ τί εξουθενεις τον αδελφόν σου; πάντες γαρ παραστησόμεθα τω βήματι του θεου.
11 Γέγραπται γάρ, Ζω εγώ, λέγει κύριος, οτι εμοι κάμψει παν γόνυ, και πασα γλωσσα εξομολογήσεται τω θεω.
12 Αρα ουν εκαστος ημων περι εαυτου λόγον δώσει τω θεω.
13 Μηκέτι ουν αλλήλους κρίνωμεν. αλλα τουτο κρίνατε μαλλον, το μη τιθέναι πρόσκομμα τω αδελφω η σκάνδαλον.
14 Οιδα και πέπεισμαι εν κυρίω Ιησου οτι ουδεν κοινον δι' εαυτου. ει μη τω λογιζομένω τι κοινον ειναι, εκείνω κοινόν.
15 Ει γαρ δια βρωμα ο αδελφός σου λυπειται, ουκέτι κατα αγάπην περιπατεις. μη τω βρώματί σου εκεινον απόλλυε υπερ ου Χριστος απέθανεν.
16 Μη βλασφημείσθω ουν υμων το αγαθόν.
17 Ου γάρ εστιν η βασιλεία του θεου βρωσις και πόσις, αλλα δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρα εν πνεύματι αγίω.
18 Ο γαρ εν τούτω δουλεύων τω Χριστω ευάρεστος τω θεω και δόκιμος τοις ανθρώποις.
19 Αρα ουν τα της ειρήνης διώκωμεν και τα της οικοδομης της εις αλλήλους.
20 Μη ενεκεν βρώματος κατάλυε το εργον του θεου. πάντα μεν καθαρά, αλλα κακον τω ανθρώπω τω δια προσκόμματος εσθίοντι.
21 Καλον το μη φαγειν κρέα μηδε πιειν οινον μηδε εν ω ο αδελφός σου προσκόπτει. 22 Συ πίστιν ην εχεις κατα σεαυτον εχε ενώπιον του θεου. μακάριος ο μη κρίνων εαυτον εν ω δοκιμάζει.
23 Ο δε διακρινόμενος εαν φάγη κατακέκριται, οτι ουκ εκ πίστεως. παν δε ο ουκ εκ πίστεως αμαρτία εστίν.

Τρίτη 15 Απριλίου 2008