ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΉΚΗ ΓΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ

ΙΩΑΝΝΟΥ 11(20-27)
20 Η Μαρθα Λοιπον Καθως Ηκουσεν Οτι Ο Ιησους Ερχεται Υπηντησεν Αυτον Η Δε Μαρια Εκαθητο Εν Τω Οικω
21 Ειπε Λοιπον Η Μαρθα Προς Τον Ιησουν Κυριε Εαν Ησο Εδω Ο Αδελφος Μου Δεν Ηθελεν Αποθανει
22 Πλην Και Τωρα Εξευρω Οτι Οσα Ζητησης Παρα Του Θεου Θελει Σοι Δωσει Ο Θεος
23 Λεγει Προς Αυτην Ο Ιησους Ο Αδελφος Σου Θελει Αναστηθη
24 Λεγει Προς Αυτον Η Μαρθα Εξευρω Οτι Θελει Αναστηθη Εν Τη Αναστασει Εν Τη Εσχατη Ημερα
25 Ειπε Προς Αυτην Ο Ιησους Εγω Ειμαι Η Αναστασις Και Η Ζωη Ο Πιστευων Εις Εμε Και Αν Αποθανη Θελει Ζησει
26 Και Πας Οστις Ζη Και Πιστευει Εις Εμε Δεν Θελει Αποθανει Εις Τον Αιωνα Πιστευεις Τουτο
27 Λεγει Προς Αυτον Ναι Κυριε Εγω Επιστευσα Οτι Συ Εισαι Ο Χριστος Ο Υιος Του Θεου Ο Ερχομενος Εις Τον Κοσμον

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠ ΠΑΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ Α ΚΕΦ 5 (23)
3 Αυτος Δε Ο Θεος Της Ειρηνης Ειθε Να Σας Αγιαση Ολοκληρως Και Να Διατηρηθη Ολοκληρον Το Πνευμα Σας Και Η Ψυχη Και Το Σωμα Αμεμπτως Εν Τη Παρουσια Του Κυριου Ημων Ιησου Χριστου

ΙΩΑΝΟΥ ΚΕΦ 8 (51-55)

51 Αληθως Αληθως Σας Λεγω Εαν Τις Φυλαξη Τον Λογον Μου Θανατον Δεν Θελει Ιδει Εις Τον Αιωνα
52 Ειπον Λοιπον Προς Αυτον Οι Ιουδαιοι Τωρα Κατελαβομεν Οτι Δαιμονιον Εχεις Ο Αβρααμ Απεθανε Και Οι Προφηται Και Συ Λεγεις Εαν Τις Φυλαξη Τον Λογον Μου Δεν Θελει Γευθη Θανατον Εις Τον Αιωνα
53 Μηπως Συ Εισαι Μεγαλητερος Του Πατρος Ημων Αβρααμ Οστις Απεθανε Και Οι Προφηται Απεθανον Συ Τινα Καμνεις Σεαυτον
54 Απεκριθη Ο Ιησους Εαν Εγω Δοξαζω Εμαυτον Η Δοξα Μου Ειναι Ουδεν Ο Πατηρ Μου Ειναι Οστις Με Δοξαζει Τον Οποιον Σεις Λεγετε Οτι Ειναι Θεος Σας
55 Και Δεν Εγνωρισατε Αυτον Εγω Ομως Γνωριζω Αυτον Και Εαν Ειπω Οτι Δεν Γνωριζω Αυτον Θελω Εισθαι Ομοιος Σας Ψευστης Αλλα Γνωριζω Αυτον Και Τον Λογον Αυτου Φυλαττω
ΚΟΡΙΝΘΊΟΥΣ Α ΚΕΦ 15(50-55)
Τουτο Δε Λεγω Αδελφοι Οτι Σαρξ Και Αιμα Βασιλειαν Θεου Δεν Δυνανται Να Κληρονομησωσιν Ουδε Η Φθορα Κληρονομει Την Αφθαρσιαν
51 Ιδου Μυστηριον Λεγω Προς Εσας Παντες Μεν Δεν Θελομεν Κοιμηθη Παντες Ομως Θελομεν Μεταμορφωθη
52 Εν Μια Στιγμη Εν Ριπη Οφθαλμου Εν Τη Εσχατη Σαλπιγγι Διοτι Θελει Σαλπισει Και Οι Νεκροι Θελουσιν Αναστηθη Αφθαρτοι Και Ημεις Θελομεν Μεταμορφωθη
53 Διοτι Πρεπει Το Φθαρτον Τουτο Να Ενδυθη Αφθαρσιαν Και Το Θνητον Τουτο Να Ενδυθη Αθανασιαν
54 Οταν Δε Το Φθαρτον Τουτο Ενδυθη Αφθαρσιαν Και Το Θνητον Τουτο Ενδυθη Αθανασιαν Τοτε Θελει Γεινει Ο Λογος Ο Γεγραμμενος Κατεποθη Ο Θανατος Εν Νικη
55 Που Θανατε Το Κεντρον Σου Που Αδη Η Νικη Σου

ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΚΙ ΆΛΛΑ ΧΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ

ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

Ματθαίος 5:31-32
Ερρέθη προς τούτοις ότι όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, ας δώση εις αυτήν διαζύγιον. Εγώ όμως σας λέγω ότι όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού παρεκτός λόγου πορνείας, κάμνει αυτήν να μοιχεύηται, και όστις λάβη γυναίκα κεχωρισμένην, γίνεται μοιχός.
-Λουκάς 16:18
-Πας όστις χωρίζεται την γυναίκα αυτού και νυμφεύεται άλλην, μοιχεύει, και πας όστις νυμφεύεται κεχωρισμένην από ανδρός, μοιχεύει.
Α.Κορινθίους 7:10-16
-Εις δε τους νενυμφευμένους παραγγέλλω, ουχί εγώ αλλ' ο Κύριος, να μη χωρισθή η γυνή από του ανδρός αυτής• αλλ' εάν και χωρισθή, ας μένη άγαμος ή ας συνδιαλλαγή με τον άνδρα• και ο ανήρ να μη αφίνη την εαυτού γυναίκα. Προς δε τους λοιπούς εγώ λέγω, ουχί ο Κύριος• Εάν τις αδελφός έχη γυναίκα άπιστον, και αυτή συγκατανεύη να συνοική μετ' αυτού, ας μη αφίνη αυτήν• και γυνή ήτις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συγκατανεύει να συνοική μετ' αυτής, ας μη αφίνη αυτόν. Διότι ο ανήρ ο άπιστος ηγιάσθη διά της γυναικός, και η γυνή η άπιστος ηγιάσθη διά του ανδρός• επειδή άλλως τα τέκνα σας ήθελον είσθαι ακάθαρτα, αλλά τώρα είναι άγια. Εάν δε ο άπιστος χωρίζηται, ας χωρισθή. Ο αδελφός όμως ή αδελφή δεν είναι δεδουλωμένοι εις τα τοιαύτα• ο Θεός όμως προσεκάλεσεν ημάς εις ειρήνην. Διότι τι εξεύρεις, γύναι, αν μέλλης να σώσης τον άνδρα; ή τι εξεύρεις, άνερ, αν μέλλης να σώσης την γυναίκα;
-Α.Κορινθίους 7:39-40 -
Η γυνή είναι δεδεμένη διά του νόμου εφ' όσον καιρόν ζη ο ανήρ αυτής• εάν δε ο ανήρ αυτής αποθάνη, είναι ελευθέρα να υπανδρευθή με όντινα θέλει, μόνον να γίνηται τούτο εν Κυρίω. Μακαριωτέρα όμως είναι εάν μείνη ούτω, κατά την εμήν γνώμην• νομίζω δε ότι και εγώ έχω Πνεύμα Θεού.
-Μάρκος 10:2-12 -Και προσελθόντες οι Φαρισαίοι, ηρώτησαν αυτόν αν συγχωρήται εις άνδρα να χωρισθή την γυναίκα αυτού, πειράζοντες αυτόν. Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτούς• τι προσέταξεν εις εσάς ο Μωϋσής; Οι δε είπον• Ο Μωϋσής συνεχώρησε να γράψη έγγραφον διαζυγίου και να χωρισθή αυτήν. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτούς• Διά την σκληροκαρδίαν σας έγραψεν εις εσάς την εντολήν ταύτην• απ' αρχής όμως της κτίσεως άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός• ένεκεν τούτου θέλει αφήσει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν. Ώστε δεν είναι πλέον δύο, αλλά μία σάρξ• εκείνο λοιπόν, το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη. Και εν τη οικία πάλιν οι μαθηταί αυτού ηρώτησαν αυτόν περί του αυτού, και λέγει προς αυτούς• Όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού και νυμφευθή άλλην, πράττει μοιχείαν εις αυτήν• και εάν γυνή χωρισθή τον άνδρα αυτής και συζευχθή με άλλον, μοιχεύεται.
-Ματθαίος 19:3-9 -Και ήλθον προς αυτόν οι Φαρισαίοι, πειράζοντες αυτόν και λέγοντες προς αυτόν• Συγχωρείται εις τον άνθρωπον να χωρισθή την γυναίκα αυτού διά πάσαν αιτίαν; Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτούς• Δεν ανεγνώσατε ότι ο πλάσας απ' αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς και είπεν, Ένεκεν τούτου θέλει αφήσει άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν; Ώστε δεν είναι πλέον δύο, αλλά μία σαρξ. Εκείνο λοιπόν το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη. Λέγουσι προς αυτόν• Διά τι λοιπόν ο Μωϋσής προσέταξε να δώση έγγραφον διαζυγίου και να χωρισθή αυτήν; Λέγει προς αυτούς• Διότι ο Μωϋσής διά την σκληροκαρδίαν σας συνεχώρησεν εις εσάς να χωρίζησθε τας γυναίκάς σας• απ' αρχής όμως δεν έγεινεν ούτω. Σας λέγω δε ότι όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού εκτός διά πορνείαν και νυμφευθή άλλην, γίνεται μοιχός• και όστις νυμφευθή γυναίκα κεχωρισμένην, γίνεται μοιχός.

ΝΗΣΤΕΙΑ ΗΣΑΙΑΣ ΚΕΦ 1(11-20)

Τίνα χρείαν έχω του πλήθους των θυσιών σας; λέγει Κύριος· κεχορτασμένος είμαι από ολοκαυτωμάτων κριών και από πάχους των σιτευτών και δεν ευαρεστούμαι εις αίμα ταύρων ή αρνίων ή τράγων.
12 Όταν έρχησθε να εμφανισθήτε ενώπιόν μου, τις εζήτησεν εκ των χειρών σας τούτο, να πατήτε τας αυλάς μου;
13 Μη φέρετε πλέον, ματαίας προσφοράς το θυμίαμα είναι βδέλυγμα εις εμέ τας νεομηνίας και τα σάββατα, την συγκάλεσιν των συνάξεων, δεν δύναμαι να υποφέρω, ανομίαν και πανηγυρικήν σύναξιν.
14 Τας νεομηνίας σας και τας διατεταγμένας εορτάς σας μισεί η ψυχή μου είναι φορτίον εις εμέ εβαρύνθην να υποφέρω.
15 Και όταν εκτείνητε τας χείρας σας, θέλω κρύπτει τους οφθαλμούς μου από σας ναι, όταν πληθύνητε δεήσεις, δεν θέλω εισακούει αι χείρές σας είναι πλήρεις αιμάτων.
16 Λούσθητε, καθαρίσθητε· αποβάλετε την κακίαν των πράξεών σας απ' έμπροσθεν των οφθαλμών μου παύσατε πράττοντες το κακόν,
17 μάθετε να πράττητε το καλόν· εκζητήσατε κρίσιν, κάμετε ευθύτητα εις τον δεδυναστευμένον, κρίνατε τον ορφανόν, προστατεύσατε την δίκην της χήρας
18 Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει Κύριος εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον.
19 Εάν θέλητε και υπακούσητε, θέλετε φάγει τα αγαθά της γής·
20 εάν όμως δεν θέλητε και αποστατήσητε, θέλετε καταφαγωθή υπό μαχαίρας διότι το στόμα του Κυρίου ελάλησε

ΠΑΛΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΓΙΑ (ΧΟΡΤΟΦΑΓΙΑ-ΚΡΕΑΤΟΦΑΓΙΑ)

και ειπεν ο θεος ιδου δεδωκα υμιν παν χορτον σποριμον σπειρον σπερμα ο εστιν επανω πασης της γης και παν ξυλον ο εχει εν εαυτω καρπον σπερματος σποριμου υμιν εσται εις βρωσιν
και πασι τοις θηριοις της γης και πασι τοις πετεινοις του ουρανου και παντι ερπετω τω ερποντι επι της γης ο εχει εν εαυτω ψυχην ζωης παντα χορτον χλωρον εις βρωσιν και εγενετο ουτως (Γενεσις κεφ.1)

(Γενεσις κεφ.9)
και ο τρομος υμων και ο φοβος εσται επι πασιν τοις θηριοις της γης και επι παντα τα ορνεα του ουρανου και επι παντα τα κινουμενα επι της γης και επι παντας τους ιχθυας της θαλασσης υπο χειρας υμιν δεδωκα
3 και παν ερπετον ο εστιν ζων υμιν εσται εις βρωσιν ως λαχανα χορτου δεδωκα υμιν τα παντα
4 πλην κρεας εν αιματι ψυχης ου φαγεσθε
5 και γαρ το υμετερον αιμα των ψυχων υμων εκζητησω εκ χειρος παντων των θηριων εκζητησω αυτο και εκ χειρος ανθρωπου αδελφου εκζητησω την ψυχην του ανθρωπου
6 ο εκχεων αιμα ανθρωπου αντι του αιματος αυτου εκχυθησεται οτι εν εικονι θεου εποιησα τον ανθρωπον

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΕΦ Ι Ε 29-58 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

29 επειδη τι θελουσι καμει οι βαπτιζομενοι υπερ των νεκρων εαν τωοντι οι νεκροι δεν ανασταινωνται δια τι και βαπτιζονται υπερ των νεκρων
30 δια τι και ημεις κινδυνευομεν πασαν ωραν
31 καθ ημεραν αποθνησκω μα την εις εσας καυχησιν μου την οποιαν εχω εν χριστω ιησου τω κυριω ημων
32 εαν κατα ανθρωπον επολεμησα με θηρια εν εφεσω τι το οφελος εις εμε αν οι νεκροι δεν ανασταινωνται ας φαγωμεν και ας πιωμεν διοτι αυριον αποθνησκομεν
33 μη πλανασθε φθειρουσι τα καλα ηθη αι κακαι συναναστροφαι
34 συνελθετε εις εαυτους κατα το δικαιον και μη αμαρτανετε διοτι τινες εχουσιν αγνωσιαν θεου προς εντροπην σας λεγω τουτο
35 αλλα θελει τις ειπει πως ανασταινονται οι νεκροι και με ποιον σωμα ερχονται
36 αφρον εκεινο το οποιον συ σπειρεις δεν ζωογονειται εαν δεν αποθανη
37 και εκεινο το οποιον σπειρεις δεν σπειρεις το σωμα το οποιον μελλει να γεινη αλλα γυμνον κοκκον σιτου τυχον η τινος των λοιπων
38 ο δε θεος διδει εις αυτο σωμα καθως ηθελησε και εις εκαστον των σπερματων το ιδιαιτερον αυτου σωμα
39 πασα σαρξ δεν ειναι η αυτη σαρξ αλλα αλλη μεν σαρξ των ανθρωπων αλλη δε σαρξ των κτηνων αλλη δε των ιχθυων και αλλη των πτηνων
40 ειναι και σωματα επουρανια και σωματα επιγεια πλην αλλη μεν η δοξα των επουρανιων αλλη δε η των επιγειων
41 αλλη δοξα ειναι του ηλιου και αλλη δοξα της σεληνης και αλλη δοξα των αστερων διοτι αστηρ διαφερει αστερος κατα την δοξαν
42 ουτω και η αναστασις των νεκρων σπειρεται εν φθορα ανισταται εν αφθαρσια
43 σπειρεται εν ατιμια ανισταται εν δοξη σπειρεται εν ασθενεια ανισταται εν δυναμει
44 σπειρεται σωμα ζωικον ανισταται σωμα πνευματικον ειναι σωμα ζωικον και ειναι σωμα πνευματικον
45 ουτως ειναι και γεγραμμενον ο πρωτος ανθρωπος αδαμ εγεινεν εις ψυχην ζωσαν ο εσχατος αδαμ εις πνευμα ζωοποιουν
46 πλην ουχι πρωτον το πνευματικον αλλα το ζωικον επειτα το πνευματικον
47 ο πρωτος ανθρωπος ειναι εκ της γης χοικος ο δευτερος ανθρωπος ο κυριος εξ ουρανου
48 οποιος ο χοικος τοιουτοι και οι χοικοι και οποιος ο επουρανιος τοιουτοι και οι επουρανιοι
49 και καθως εφορεσαμεν την εικονα του χοικου θελομεν φορεσει και την εικονα του επουρανιου
50 τουτο δε λεγω αδελφοι οτι σαρξ και αιμα βασιλειαν θεου δεν δυνανται να κληρονομησωσιν ουδε η φθορα κληρονομει την αφθαρσιαν
51 ιδου μυστηριον λεγω προς εσας παντες μεν δεν θελομεν κοιμηθη παντες ομως θελομεν μεταμορφωθη
52 εν μια στιγμη εν ριπη οφθαλμου εν τη εσχατη σαλπιγγι διοτι θελει σαλπισει και οι νεκροι θελουσιν αναστηθη αφθαρτοι και ημεις θελομεν μεταμορφωθη
53 διοτι πρεπει το φθαρτον τουτο να ενδυθη αφθαρσιαν και το θνητον τουτο να ενδυθη αθανασιαν
54 οταν δε το φθαρτον τουτο ενδυθη αφθαρσιαν και το θνητον τουτο ενδυθη αθανασιαν τοτε θελει γεινει ο λογος ο γεγραμμενος κατεποθη ο θανατος εν νικη
55 που θανατε το κεντρον σου που αδη η νικη σου
56 το δε κεντρον του θανατου ειναι η αμαρτια και η δυναμις της αμαρτιας ο νομος
57 αλλα χαρις εις τον θεον οστις διδει εις ημας την νικην δια του κυριου ημων ιησου χριστου 58 ωστε αδελφοι μου αγαπητοι γινεσθε στερεοι αμετακινητοι περισσευοντες παντοτε εις το εργον του κυριου γινωσκοντες οτι ο κοπος σας δεν ειναι ματαιος εν κυριω

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΕΦ Ι Ε 29-58 ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

29 Επει τί ποιήσουσιν οι βαπτιζόμενοι υπερ των νεκρων; ει ολως νεκροι ουκ εγείρονται, τί και βαπτίζονται υπερ αυτων;
30 τί και ημεις κινδυνεύομεν πασαν ωραν;
31 καθ' ημέραν αποθνήσκω, νη την υμετέραν καύχησιν, αδελφοί, ην εχω εν Χριστω Ιησου τω κυρίω ημων.
32 ει κατα ανθρωπον εθηριομάχησα εν Εφέσω, τί μοι το οφελος; ει νεκροι ουκ εγείρονται, Φάγωμεν και πίωμεν, αυριον γαρ αποθνήσκομεν.
33 μη πλανασθε. Φθείρουσιν ηθη χρηστα ομιλίαι κακαί.
34 εκνήψατε δικαίως και μη αμαρτάνετε, αγνωσίαν γαρ θεου τινες εχουσιν. προς εντροπην υμιν λαλω.
35 Αλλα ερει τις, Πως εγείρονται οι νεκροί; ποίω δε σώματι ερχονται;
36 αφρων, συ ο σπείρεις ου ζωοποιειται εαν μη αποθάνη.
37 και ο σπείρεις, ου το σωμα το γενησόμενον σπείρεις αλλα γυμνον κόκκον ει τύχοι σίτου η τινος των λοιπων.
38 ο δε θεος δίδωσιν αυτω σωμα καθως ηθέλησεν, και εκάστω των σπερμάτων ιδιον σωμα.
39 ου πασα σαρξ η αυτη σάρξ, αλλα αλλη μεν ανθρώπων, αλλη δε σαρξ κτηνων, αλλη δε σαρξ πτηνων, αλλη δε ιχθύων.
40 και σώματα επουράνια, και σώματα επίγεια. αλλα ετέρα μεν η των επουρανίων δόξα, ετέρα δε η των επιγείων.
41 αλλη δόξα ηλίου, και αλλη δόξα σελήνης, και αλλη δόξα αστέρων. αστηρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη.
42 Ουτως και η ανάστασις των νεκρων. σπείρεται εν φθορα, εγείρεται εν αφθαρσία. 43 σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη. σπείρεται εν ασθενεία, εγείρεται εν δυνάμει.
44 σπείρεται σωμα ψυχικόν, εγείρεται σωμα πνευματικόν. ει εστιν σωμα ψυχικόν, εστιν και πνευματικόν.
45 ουτως και γέγραπται, Εγένετο ο πρωτος ανθρωπος Αδαμ εις ψυχην ζωσαν. ο εσχατος Αδαμ εις πνευμα ζωοποιουν.
46 αλλ ου πρωτον το πνευματικον αλλα το ψυχικόν, επειτα το πνευματικόν.
47 ο πρωτος ανθρωπος εκ γης χοϊκός, ο δεύτερος ανθρωπος εξ ουρανου.
48 οιος ο χοϊκός, τοιουτοι και οι χοϊκοί, και οιος ο επουράνιος, τοιουτοι και οι επουράνιοι.
49 και καθως εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκου, φορέσομεν και την εικόνα του επουρανίου.
50 Τουτο δέ φημι, αδελφοί, οτι σαρξ και αιμα βασιλείαν θεου κληρονομησαι ου δύναται, ουδε η φθορα την αφθαρσίαν κληρονομει.
51 ιδου μυστήριον υμιν λέγω. πάντες ου κοιμηθησόμεθα, πάντες δε αλλαγησόμεθα, 52 εν ατόμω, εν ριπη οφθαλμου, εν τη εσχάτη σάλπιγγι. σαλπίσει γάρ, και οι νεκροι εγερθήσονται αφθαρτοι, και ημεις αλλαγησόμεθα.
53 δει γαρ το φθαρτον τουτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητον τουτο ενδύσασθαι αθανασίαν.
54 οταν δε το φθαρτον τουτο ενδύσηται αφθαρσίαν και το θνητον τουτο ενδύσηται αθανασίαν, τότε γενήσεται ο λόγος ο γεγραμμένος, Κατεπόθη ο θάνατος εις νικος.
55 που σου, θάνατε, το νικος; που σου, θάνατε, το κέντρον;
56 το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία, η δε δύναμις της αμαρτίας ο νόμος.
57 τω δε θεω χάρις τω διδόντι ημιν το νικος δια του κυρίου ημων Ιησου Χριστου.
58 Ωστε, αδελφοί μου αγαπητοί, εδραιοι

επιστολη προς τιμοθεον α΄ κεφ4 (1-5) αρχαίο κείμενο

1Το δε πνευμα ρητως λέγει οτι εν υστέροις καιροις αποστήσονταί τινες της πίστεως, προσέχοντες πνεύμασιν πλάνοις και διδασκαλίαις δαιμονίων,
2 εν υποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυστηριασμένων την ιδίαν συνείδησιν,
3 κωλυόντων γαμειν, απέχεσθαι βρωμάτων α ο θεος εκτισεν εις μετάλημψιν μετα ευχαριστίας τοις πιστοις και επεγνωκόσι την αλήθειαν.
4 οτι παν κτίσμα θεου καλόν, και ουδεν απόβλητον μετα ευχαριστίας λαμβανόμενον,
5 αγιάζεται γαρ δια λόγου θεου και εντεύξεως.

Α΄ ΤΙΜΟΘΕΟΝ 4 1-5 (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)

1.Αλλά το Πνεύμα ρητά λέει ότι σε υστερινούς καιρούς θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη, προσέχοντας σε πνεύματα πλάνης και σε διδασκαλίες δαιμονίων,
2 με την υποκρισία ψευδολόγων, που έχουν καυτηριασμένη τη δική τους συνείδηση,
3 οι οποίοι εμποδίζουν το γάμο και διατάζουν αποχή από φαγητά, που ο Θεός τα δημιούργησε, για να τα λαβαίνουν με ευχαριστία αυτοί που είναι πιστοί και που έχουν γνωρίσει καλά την αλήθεια.
4 Επειδή κάθε κτίσμα του Θεού είναι καλό και τίποτα δεν είναι απορρίψιμο, όταν λαβαίνεται με ευχαριστία.
5 γιατί αγιάζεται με το λόγο του Θεού και την προσευχή.

Θρησκεία

Θρησκεία για μένα είναι το μόνο φαγητό που δεν καταπίνετε αμάσητοΠερνάς πάντα από την φάση της αμφισβήτησης και προσπαθείς να βρεις απαντήσεις για πολλά ερωτήματα που προκύπτουν Επειδή πάντα οι λεγόμενοι εκπρόσωποι του θεού είναι άνθρωποι και με τα χρόνια γίνονται απλά δημόσιοι υπάλληλοι και εκτελούν τυπικά καθήκοντα ,έρχεται το αναπόφευκτο να γυρίσουν όλα σε λάθος κατεύθυνσηΗ αληθινή θρησκεία είναι μέσα μας και αληθινά ορθόδοξος είναι αυτός που ορθά δοξάζει το θεό .Το ποιος είναι ο σωστός τρόπος το ξέρει μόνο αυτός .Πολλές φορές είχα ακούσει το (πίστευε και μη ερεύνα ) και ήθελα να δω ποιος ήταν αυτός ο θεός που ήταν τόσο απολυταρχικός και έλεγε κάτι τέτοιο διαβάζοντας την γραφή στο αρχαίο κείμενο βρήκα μόνο το (ο ζητών ευρίσκει ) Ακόμη πάντα άκουγα τη λέξη θάνατος και ανακάλυψα ότι δεν αναφέρετε πουθενά σε κανένα από τα τέσσερα ευαγγέλια Πήρα πολλές απαντήσεις που κανείς άλλος δεν μπορούσε να μου δώσει.Έμαθα να μιλώ στον θεό όπως μπορώ εγώ και όχι όπως μου είχαν επιβάλει Από αυτό όμως μέχρι να πω πως δεν υπάρχει θεός είναι μακριά Ο θεός αφού κατοικεί μέσα μας μιλά και μέσα μας Οι φωνές που ακούμε μέσα μας είναι χιλιάδες Ας αποφασίσουμε ποια φωνή είναι του δικού μας θεού και ας κάνουμε αυτό που μας λέει για το καλό μας και την ευτυχία μας .Ο θεός είναι αγάπη δεν τιμωρεί.Αν έχουμε ένα καλό φίλο και μας πει ότι μ αυτό που κάνουμε θα υποφέρουμε και βγει αληθινός μας τιμωρεί όχι βέβαια Ας δούμε το θεό ως ένα καλό φίλο και ας του εμπιστευτούμε τις ανησυχίες μας και αν κάνουμε λάθος? Άραγε θα είναι ο πρώτος φίλος που αλλάξαμε .

Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι τίμησαν τη σοφία τους με προφητείες για τον Χριστό.

Από CONSTANTINOS1979 στις: Απρίλιος 29th, 2008, 5:25 pm
Μερικές προφητείες τών φιλοσόφων για τον ΧριστόΟ Χριστός δεν ήταν απλώς ο Μεσσίας τών Εβραίων. Ήταν ο Σωτήρας και ο Θεός όλου τού κόσμου. Έτσι προφήτευσαν γι' Αυτόν, όχι μόνο οι Ισραηλίτες, αλλά ΟΛΑ τα έθνη τον ανέμεναν. Και φυσικά προφήτευσαν γι' Αυτόν και οι Έλληνες!Στον διάλογο «Αλκιβιάδης δεύτερος», συμβουλεύει ο (Πλατωνικός) Σωκράτης τον Αλκιβιάδη, που ετοιμαζόταν για μια θυσία: Σωκράτης: «Είναι ανάγκη λοιπόν να περιμένει κανείς μέχρι να μάθει πώς πρέπει στους θεούς και στους ανθρώπους να συμπεριφέρονται» Αλκιβιάδης: «Πότε λοιπόν θάρθει αυτή η ώρα Σωκράτη, και πού είναι αυτός που θα μας διδάξει; Γιατί νομίζω με πολλή χαρά θάβλεπα αυτόν τον άνθρωπο, ποιος είναι». Σωκράτης: «Αυτός που νοιάζεται για σένα, αλλά μου φαίνεται, όπως στον Διομήδη λέει ο Όμηρος ότι η Αθηνά αφαίρεσε την αχλύν, για να ξεχωρίζει καλά τον θεό ή τον άνθρωπο, έτσι και σε σένα πρέπει πρώτον μεν από την ψυχή την αχλύν αφού αφαιρέσει, που τώρα υπάρχει, τότε ήδη να σου προσφέρει αυτά, με τα οποία πρόκειται να γνωρίζεις τι είναι κακό και τι είναι καλό, γιατί τώρα δεν μου φαίνεται πως θα μπορέσεις» Και όχι μόνο ξεκαθαρίζει ότι «περιμένει να έρθει κάποιος μπορεί να μας διδάξει» όσα η φιλοσοφία δεν μπορεί, «κάποιον που ενδιαφέρεται», αλλά επίσης προφητεύει ότι δια του Θεού μόνο γίνεται ο άνθρωπος να απολυτρωθεί από την αμαρτία:«Τοιούτος ουν άλλος ου ραδίως υμίν γενήσεται, ω άνδρες, αλλ’ εάν εμοί πείθησθε, φείσεσθε μου, υμείς δ’ ίσως ταχ’ αν αχθόμενοι, ώσπερ οι νυστάζοντες εγειρόμενοι, κρούσαντες αν με, πειθόμενοι Ανύτω ραδίως αν αποκτείναιτε, είτα τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελεοίτ’ αν, ει μη τινα άλλον ο Θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών» (πλάτων Απολ. Σωκρ ιη΄) Σαφέστατα λοιπόν, εδώ ο Σωκράτης, μίλησε για «κάποιον άλλον, που ο Θεός θα στείλει στους ανθρώπους μετά τη δική του εκτέλεση». Λοιπόν, εμείς τα λέμε ή ο Σωκράτης; Αυτός τίμησε τον εαυτό του προφητεύοντας για τον Χριστό. Και όχι μόνο ο Σωκράτης προφήτεψε για τον Χριστό, αλλά και ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη». Όταν ο Χριστός μίλησε στον Παύλο, από τον Προμηθέα Δεσμώτη του μίλησε, και όλα αυτά του θύμισε. Γιατί ο Παύλος ήταν γνώστης των Ελληνικών κειμένων.Πιθανόν ο Παύλος τότε να θυμήθηκε και το εξής απόσπασμα του Προμηθέα Δεσμώτη: Όταν ο Δίας τιμωρεί τον Προμηθέα επειδή ο Προμηθέας έκανε καλό στους ανθρώπους, ενώ οι άλλοι «θεοί» φθονούσαν την ευτυχία τών ανθρώπων, ο Προμηθέας «φτύνει» και τον Δία και τον απεσταλμένο του τον Ερμή, με τα εξής λόγια: «Απλώ λόγω τους πάντας εχθαίρω θεούς». (Αισχ. Προμηθέας δ΄, στ. 975). Εκεί λοιπόν, ο Αισχύλος δια στόματος Ερμή, πετάει την εξής προφητεία στους στίχους 1026-1028:«Σ’ αυτά τα βάσανά σου τέρμα κανένα να μην περιμένεις πριν να φανεί και να θελήσει κάποιος απ’ τους θεούς να πάρει τα βάσανά σου επάνω του και να πάει στον σκοτεινό Άδη στα σκοτεινιασμένα βάθη του Ταρτάρου». Πρόσεξε προφητεία! Προδιέγραψε εδώ ο Αισχύλος, τη βούληση του Θεού Λόγου, του Ιησού Χριστού, να πάρει πάνω του τα βάσανά μας, και να κατεβεί ως τον Άδη με τη σταυρική του θυσία για να μας σώσει! Όμως δεν τελειώνει εδώ το θέμα. Ο Αισχύλος κάνει μια ακόμα πιο εντυπωσιακή προφητεία για τον Ιησού Χριστό, αυτή τη φορά μέσα από τα λόγια του Προμηθέα, σε διάλογό του με την ΠΑΡΘΕΝΑ Ιώ: ΙΩ: «Ποιος είναι που θα σε λύσει χωρίς τη θέληση του Δία;» ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Ένας από τους δικούς σου απογόνους πρέπει να είναι». ΙΩ: «Πώς είπες; Αλήθεια δικό μου παιδί θα σ’ απαλλάξει απ’ τα βάσανα;» ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Τρίτης γενιάς γέννημα θα είναι μετά από δέκα γενιές». Προσέξτε! Εδώ ο Αισχύλος, σε ανύποπτο χρόνο, δηλώνει ότι από την ΠΑΡΘΕΝΟ θα γεννηθεί μετά από 13 γενιές Ο ΣΩΤΗΡΑΣ, που θα ενεργήσει χωρίς τη θέληση του Δία (!!!) Πότε δηλαδή; Τα 450 - 460 που χωρίζουν την παράσταση του Αισχύλου για τον Προμηθέα Δεσμώτη από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, χωράνε ΑΚΡΙΒΩΣ 13 ΓΕΝΙΕΣ.

http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=8&t=120297&st=0&sk=t&sd=a&start=75

Η ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΑΒΑΤΗ

Ένα από τα φαινόμενα της συγχρόνου πνευματικής συγχύσεως στη χώρα μας είναι και η εμφάνιση και δυστυχώς αλματωδώς επέκταση της νεοειδωλολατρίας. Δεκάδες σύλλογοι και ενώνεις με δυσανεξακρίβωτο αριθμό μελών αναπτύσσουν καταπληκτική δραστηριότητα σε όλη την Ελλάδα. Φαίνεται πως τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, εφημερίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση υποστηρίζουν εν πολλοίς το διαβρωτικό τους έργο. Κύριος στόχος τους είναι ό Χριστιανισμός και κυρίως η Ορθοδοξία μας, η οποία αποκαλείται «εβραϊκό κατασκεύασμα» και αυτός κυρίως ευθύνεται για την παρακμή του «αγλαούς αρχαιοελληνικού πολιτισμού» και τον «εκβαρβαρισμό της ανθρωπότητας»! Επιδιώκουν μάλιστα να «εκπολιτίσουν» ξανά την Ελλάδα και δι’ αυτής την ανθρωπότητα δια της αναβιώσεως της αρχαιοελληνικής πολυθεϊστικής θρησκείας και την κατάργηση του «εβραιοχριστιανικού» μονοθεϊσμού!Το πιο αγαπητό γι' αυτούς ιστορικό πρόσωπο είναι ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουλιανός ο Παραβάτης (261263). Είναι ο «εστεμμένος φιλόσοφος» τους «ό μάρτυρας τους», «ο αδικημένος της ιστορίας», που πρέπει να αποκατασταθεί. Σε σχετική «αρχαιολατρική» τηλεοπτική εκπομπή γνωστός «αρχαιολάτρης» και θιασώτης των «τηλεοπτικών παραθύρων», δήλωσε πως ο Ιουλιανός είναι «η πιο λαμπρή μορφή της ιστορίας»!Για του λόγου το αληθές και ανατρέχοντας στις αδιάψευστες ιστορικές πηγές διαπιστώνουμε πως ο «εστεμμένος φιλόσοφος» όχι μόνο δεν είναι η πιο λαμπρή μορφή της ιστορίας, αλλά ένα ψυχοπαθολογικό άτομο αποτυχημένο στην προσωπική και δημόσια ζωή του. Ο χαρακτηρισμός που του επέβαλε η ιστορική μνήμη ως Παραβάτης ή Αποστάτης και που διατηρήθηκε εδώ και 1650 χρόνια, δίκαια του αποδόθηκε. Ο Ιουλιανός κατ' αρχήν και πάνω από όλα δεν ήταν καν έλληνας. Το όνομα του Flavius Kladius Julianus σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ελληνικό. Δεν ήταν ελληνικής, αλλά βαρβαρικής καταγωγής. Για να είμαστε όμως δίκαιοι είχε λάβει σοβαρή ελληνική παιδεία και αγαπούσε υπερβολικά την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό. Η ελληνική φιλοσοφία είχε επιδράσει αφάνταστα στη διαμόρφωση της κοσμοθεωρίας του και της πολιτικής του θεωρίας. Είχε ίσως αγαθές προθέσεις για να αλλάξει την κοινωνία, όμως, όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο συναισθηματισμός, η εμπάθεια και οι αψυχολόγητες και σπασμωδικές ενέργειές του γκρέμιζαν ό,τι καλό δημιουργούσε. Απόδειξη αυτών είναι η παραδοχή από τον ίδιο της αποτυχημένης πολιτικής του στην Αντιόχεια, λίγο πριν τον άωρο θάνατό του στις 5 Μαρτίου του 363. Ομολόγησε «ανεπιφύλακτα την ήττα του ως πολιτικός και αναγνώρισε ότι φέρθηκε ως μαθητευόμενος μάγος»! (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Ζ', σελ. 65, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών). Τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά την παιδική και εφηβική του ηλικία φαίνεται ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή του. Ο φόβος του θανάτου και οι διώξεις από την οικογένεια των Φλαβίων σημάδεψαν αρνητικά το χαρακτήρα του. Ιδιαίτερα ο εγκλεισμός του σε φρούριο της Καππαδοκίας το 342 για έξι ολόκληρα χρόνια από τον Κωστάντιο, γέμισαν την ψυχή του με σοβαρά ψυχολογικά τραύματα. Ο Γρηγόριος ο Ναζιάνζηνος, η μεγάλη αυτή ευγενική και πνευματική προσωπικότητα, διασώζει τα εξής χαρακτηριστικά στοιχεία για το παράστημα και το χαρακτήρα του Ιουλιανού:
«Καθόλου δε νομίζω ότι είχε στοιχεία σωστού άνδρα. Είχε πλαδαρό αυχένα και ώμους που τρεμούλιαζαν και ανεβοκατέβαιναν. Μάτια που ανοιγόκλειναν συνεχώς και έπαιζαν βίαια, έχοντας βλέμμα μανιακού. Πόδια ασταθή και συνεχώς μετακινούμενα. Όψη που απόπνεε αλαζονεία και περιφρόνηση. Σχήμα προσώπου αστείο. Διακατέχονταν από συνεχή χασκόγελα και σπαστικούς συνεχείς μορφασμούς χωρίς λόγο. Όταν ομιλούσε διέκοπτε απότομα και ξεφυσούσε. Έκανε ερωτήσεις άτακτες και βλακώδεις και αποκρίνονταν κατά τον ίδιο τρόπο. Έμπαινε στις συζητήσεις απότομα και καμιά ευταξία δεν τον συγκρατούσε». ( Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, ΦΟΙΝΙΞ, τόμ. Β' σελ. 86). Ο ιστορικός Σωζόμενος σχολιάζοντας την δυσμορφία του σώματός του και την βιαιότητα του χαρακτήρα του, αναφέρει ότι έμοιαζε με ταύρο! (Σωζομ. 5,19). Οι καλλιεργημένοι πολίτες της Αντιόχειας σε αντίδραση για τις ηλίθιες απαιτήσεις του για να συμμετάσχουν στις παγανιστικές τελετές και τις σπασμωδικές απειλές του προς αυτούς τον περιγελούσαν τόσο για την ηλίθια φυσιογνωμία του και συγκεκριμένα για τον αλλόκοτο πώγωνά του, όσο και για τις βλακώδεις επιλογές του! Τότε αυτός αντί να αφουγκραστεί τη γνώμη του λαού και να ανασκευάσει αυτά που του καταμαρτυρούσαν, έγραψε ένα αυτοσαρκαστικό έργο με τίτλο «Μισοπώγων», που περιγελούσε τον εαυτό του! (Σωζόμενου, Εκκλ. Ιστορία 5,19). Ο «εστεμμένος φιλόσοφος» είχε ασταθέστατο χαρακτήρα. Γεννήθηκε ειδωλολάτρης, βαπτίσθηκε χριστιανός, ξανάγινε ειδωλολάτρης, και στο τέλος της ζωής του αναφώνησε απελπισμένα «νενίκηκάς με Ναζωραίε!», δηλαδή ξανάγινε άκων χριστιανός! Το 352 μυήθηκε από τον Μάξιμο τον Εφέσιο, ως λάτρης του ηλιακού δίσκου, όμως παράλληλα συνέχισε να εκτελεί και τα θρησκευτικά του καθήκοντα ως χριστιανός ως το 361! (Μεγάλη Ελλην. Εγκυκλ. ΦΟΙΝΙΞ Τόμ. ΙΓ' σελ. 107). Το φαινόμενο αυτό μαρτυρεί άνθρωπο ψυχικά ασταθή, ρηχό στις απόψεις του, στις οποίες ο ίδιος δεν πίστευε. Λάτρευε τους ολύμπιους ψευτοθεούς και διακήρυττε πως η αναβίωση της εθνικής θρησκείας των Ελλήνων θα επανέφερε την αίγλη του ένδοξου παρελθόντος, όμως ο ίδιος ήταν φανατικός παρσιστής, λάτρης του ηλιακού δίσκου, παρόλο ότι η επιστήμη της εποχής εκείνης είχε αποφανθεί ότι ο ήλιος δεν είναι θεός, αλλά υλικό ουράνιο σώμα! Αυτοχρίστηκε «Μέγας Αρχιερεύς» της αρχαιοελληνικής θρησκείας, όμως στο παλάτι είχε κτίσει ναό του περσικού θεού Μίθρα, δηλαδή του ηλιακού δίσκου, τον οποίον λάτρευε με πάθος (Ιστορ. Έλλην. Έθνους τόμ. Ζ, σέλ. 61, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών). Γενικά δεν ήξερε τι πίστευε και ο ίδιος. Ο Ιουλιανός διακατέχονταν από φοβερά ψυχολογικά συμπλέγματα. Στον ταραγμένο ψυχικό του κόσμο υπήρχε ένα μόνιμο μίσος για όλους τους αντιπάλους του και είχε ισχυρότατες παρορμήσεις εκδίκησης. Ώρες ολόκληρες κάθε μέρα παρακαλούσε τους ανύπαρκτους ψευτοθεούς του να τιμωρήσουν με θάνατο τον εξάδελφό του αυτοκράτορα Κωστάντιο, τον οποίον μισούσε θανάσιμα. Βέβαια μόλις τον αναγόρευσε καίσαρα το 355 ξέχασε αμέσως το μίσος και . . . άρχισε να τον επαινεί. Έγραψε μάλιστα και έργο «Εγκώμιον εις τον αυτοκράτορα Κωστάντιον», το φονιά όλων των στενών του συγγενών! Αμέσως μετά την αναρρίχησή του στον αυτοκρατορικό θρόνο έστησε φοβερά δικαστήρια για να τιμωρήσει τους αντιπάλους του, με πρώτο το περιβόητο δικαστήριο της Χαλκηδόνας. Οι ποινές που επέβαλε ήταν φοβερές, τους πιο πολλούς καταδίκασε στον δια της πυράς θάνατον! Ένα ανεξήγητο μίσος κατά του Χριστού και των χριστιανών ήταν μόνιμα φωλιασμένο μέσα στην ψυχή του (Ιουλιανού, Επιστολή 111). Διακατέχονταν από μια δαιμονική πραγματικά κατάσταση. Θεωρούσε το χριστιανικό βάπτισμα, που είχε λάβει μικρός ως μίασμα και εφιάλτη και γι' αυτό το απέκρυπτε επιμελώς. (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 952). Με σειρά διαταγμάτων απαγόρευσε στους χριστιανούς (μόνο σ' αυτούς) να κατέχουν δημόσιες θέσεις, να διδάσκουν και να διδάσκονται. Ήθελε να τους καταδικάσει στην αμάθεια (Ιουλιανού, Επιστολή 61). Η αποτυχία του να νεκραναστήσει και να επιβάλει την ειδωλολατρία τον εξαγρίωσε. Τη μανία του αυτή ξέσπασε κατά των χριστιανών, επιβάλλοντας σκληρά βασανιστήρια, απαράμιλλα των προκατόχων του Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Τα συναξάρια της Εκκλησίας μας περιέχουν πλήθος μαρτύρων της σύντομης (ευτυχώς) βασιλείας του ψυχοπαθή Ιουλιανού. Το έργο του «Κατά Γαλιλαίων» είναι αψευδής μάρτυρας του φοβερού του μένους κατά του Χριστιανισμού. Με σκοταδιστικό φανατισμό προσπαθεί να «αποδείξει». . . το κακό που έφερε στην ανθρωπότητα ο Χριστός! Η ιστορία όμως τον διέψευσε οικτρά, ο Ιησούς Χριστός ουδέποτε κατηγορήθηκε ότι έβλαψε την ανθρωπότητα, κανένας δεν βρήκε κάτι μεμπτό στο πρόσωπο του Χριστού, ούτε αυτοί καν οι μεγάλοι αντίπαλοί του, μόνο αυτός αποτελεί θλιβερή εξαίρεση!Διακατέχονταν επίσης από φοβερές τάσεις εκδικητικής μανίας. Σε περιοδεία του στην Καισαρεία της Καπαδοκίας διαπίστωσε πως οι κάτοικοί της δεν αποδέχονταν την επιβολή της ειδωλολατρίας και επειδή είδε τον ναό των ειδώλων ερειπωμένο τότε αυτός την διέγραψε από τον κατάλογο των πόλεων του κράτους! Στους κατοίκους της Νισσίβεως, που υπέφεραν από πείνα αρνήθηκε κάθε βοήθεια επειδή ήταν αμετάπειστοι χριστιανοί! Το ίδιο έκαμε και στους κατοίκους της Εδέσσης (Μεσσοποταμίας). Στην Αντιόχεια βεβήλωσε τον χριστιανικό καθεδρικό ναό της πόλεως, επειδή κάηκε από λάθος εθνικού ιερέα ο ναός του Απόλλωνα! (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 954). Αυτό ήταν το . . . μεγαλείο του «εστεμμένου φιλοσόφου»!Τα αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία αποδεικνύουν πως του «εστεμμένου φιλοσόφου» Ιουλιανού έπασχε σοβαρά ο ψυχικός του κόσμος. Όταν προσεύχονταν είχε παραισθήσεις, έβλεπε υποτίθεται τους ψευτοθεούς και συνομιλούσε μαζί τους! Κατά την τελετή μύησής του στη λατρεία του ηλιακού δίσκου σε ένα σπήλαιο από τον νεοπλατωνικό μάγο Μάξιμο, το 352, «έβλεπε» φωτοχυσίες, «άκουγε» κρότους κεραυνών, επικαλέστηκε μάλιστα και πνεύματα νεκρών με τα οποία συνομιλούσε! (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 952). Την προηγούμενη νύχτα του θανάτου του είδε μέσα στη σκηνή του να παρελαύνει η . . . θεά Τύχη με το κέρας της Αμάλθειας! (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμ. Ζ', σελ. 66, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών). Επίσης αφού έδιωξε από την αυλή του όλους τους σοφούς αυτοκρατορικούς συμβούλους (νόμιζε ότι μπορεί να τους αντικαταστήσει το δικό του το μυαλό), συγκέντρωσε ένα μεγάλο πλήθος οιωνοσκόπων, μάντεων, μάγων, θαυματοποιών και αποκρυφιστών και άλλων τσαρλατάνων, κυρίως Ετρούσκων, οι οποίοι έγιναν πλέον οι μυστικοσύμβουλοί του. Άρεσε ιδιαίτερα σ' αυτόν να συχνάζει στους βωμούς των ψευτοθεών του να ανάβει ο ίδιος τη φωτιά, να σφάζει τα θύματα, και να τελεί οιωνοσκοπία, παρόλα τα ειρωνικά σχόλια του λαού. Είχε καταντήσει πραγματικός περίγελος. Μέγα πλήθος ζώων οδηγήθηκε στις θυσίες των ψευτοθεών επί της βασιλείας του, η εξόντωση των ζώων είχε γίνει παροιμιώδης! Τελούσε θεουργίες, μυστικές τελετές και ασκούσε ενθουσιωδώς την τέχνη της μαγείας (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 954). Διακατέχονταν από ισχυρή ροπή προς τον αποκρυφισμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξαρτά τα πάντα από την ειμαρμένη. Η ανθρώπινη προσπάθεια γι’ αυτόν είχε δευτερεύουσα σημασία. Έτσι απέτυχε οικτρά σε όλες τις δραστηριότητες του. Η θρησκευτικότητά του δεν είχε καμία σχέση με αυτή των άλλων αρχαίων φιλοσόφων (Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Σενέκα, Μάρκου Αυρηλίου, κτλ). Ήταν θρησκομανής και σε απόλυτο βαθμό θρησκόληπτος. Έτρεμε την εκδίκηση των θεών και γι' αυτό θυσίαζε συνεχώς σ' αυτούς να τους εξευμενίσει. Ακόμα και τον Γιαχβέ των Εβραίων προσπάθησε να προσεταιρισθεί, επιχειρώντας να ξαναχτίσει το ναό της Ιερουσαλήμ! Πίστευε πως τα χριστιανικά σύμβολα φέρνουν . . . γρουσουζιά, γι' αυτό τα αφαίρεσε όχι μόνο από το στρατό αλλά και από κάθε δημόσιο χώρο. Την πυρκαγιά του εθνικού ναού της Αντιόχειας απέδωσε σε γρουσουζιά που έφεραν τα λείψανα του χριστιανού Μάρτυρα Βαβύλα, που είχαν τοποθετηθεί σε παρακείμενο χριστιανικό ναό, γι' αυτό έδωσε εντολή να απομακρυνθούν και να καταστραφούν. Την δε καταστροφή του ναού την απέδωσε σε τιμωρία του . . . Απόλλωνα κατά των «ασεβών» Αντιοχαίων! (Ιστορία Ελλην. Έθνους, τόμ. Ζ, σέλ. 65). Ως γνήσιος παρσιστής πίστευε στην ιδέα της μετενσάρκωσης. Θεωρούσε τον εαυτό του ως ενσάρκωση άλλοτε του Αχιλλέα, άλλοτε του Πλάτωνα, άλλοτε του Μάρκου Αυρήλιου και άλλοτε του Μ. Αλεξάνδρου. (Ιστ. Ελλ. Έθνους, τόμ. Ζ', σελ. 65, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών). Ο ίδιος δεν είχε καταλήξει τίνος μετενσάρκωση ήταν! Πάντως έτρεχε στους τάφους των προαναφερομένων για να προσφέρει σπονδές στον . . . προηγούμενο εαυτό του! Η τελευταία και μοιραία γι' αυτόν εκστρατεία κατά των Περσών επιχειρήθηκε επειδή πίστεψε πως είναι ο ίδιος ο Μ. Αλέξανδρος και μπορούσε να επαναλάβει τα κατορθώματα, που . . . είχε πετύχει κατά των Περσών στην προηγούμενη ζωή, πεντακόσια χρόνια πριν! Μόνο που δεν συμπεριφέρθηκε σαν τον Αλέξανδρο, ο οποίος μεταχειρίζονταν πολιτισμένα τους κατακτημένους, αλλά αυτός έκαιγε και χωρίς έλεος μετέβαλλε τις πόλεις, που κυρίευε, σε στάχτες και ερείπια! Τρανταχτό παράδειγμα η ολοκληρωτική καταστροφή της Βησουχίδας. (Ιστορία Ελλην. Έθνους, τόμ. Ζ' σελ. 65 έκδ. Εκδοτ. Αθηνών). Ο Ιουλιανός στερούνταν στοιχειώδους ρεαλισμού. Δεν μπορούσε να δει την πραγματικότητα όπως ήταν, αλλά την έβλεπε όπως την φαντάζονταν ο ίδιος. Δηλαδή δεν είχε πραγματική γνώση του περιβάλλοντός του. Όπως μας διδάσκει η πολιτική επιστήμη, ο καλός πολιτικός ηγέτης είναι πάνω απ’ όλα ρεαλιστής για να μπορεί να αντιμετωπίζει τα προβλήματα των υπηκόων του με αποτελεσματικότητα. Ο Ιουλιανός ήταν ένας αιθεροβάμων ρομαντικός, ο οποίος ζούσε, ξεκομμένος από την πραγματικότητα, στον δικό του κόσμο, που είχε δημιουργήσει η άρρωστη φαντασία του. Δεν μπόρεσε να δει την ισχυρή ροή της ιστορίας. Η ειδωλολατρία είχε πλέον σβήσει οριστικά και το λαμπρό παρελθόν ζούσε πλέον μέσα σε άλλο σώμα, στη Χριστιανική Ορθοδοξία. Αυτός δεν ήταν σε θέση να καταλάβει αυτό το γεγονός, σε αντίθεση με τους φίλους και συμμαθητές του Καπαδόκες Πατέρες, Μέγα Βασίλειο και Γρηγόριο το Ναζιανζηνό, οι οποίοι όχι μόνο προείδαν το μέλλον της ιστορίας, αλλά και συνέβαλλαν ουσιαστικά στην διάσωση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού στα μύχια της χριστιανικής διδασκαλίας και πρακτικής. Με το θάνατο του ανεδαφικού Ιουλιανού ξεψύχησε μαζί του και η ειδωλολατρική αρχαιότητα. Το εκθαμβωτικό και ανέσπερο φως του Χριστού είχε διαλύσει και την τελευταία εστία του προχριστιανικού σκοταδισμού και της χονδροειδείς ειδωλολατρικής πλάνης. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια αναγκάστηκε να ομολογήσει και ο ίδιος ο θνήσκων «εστεμμένος φιλόσοφος» με την παροιμιώδη φράση του «νενίκηκάς με Ναζωραίε!». . .
Το δυστύχημα είναι όμως πως και οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» κάνουν το ίδιο λάθος με το ίνδαλμά τους, τον ψευτορομαντικό Ιουλιανό. Επιχειρούν να κάνουν ένα άλμα δύο χιλιάδων ετών προς τα πίσω, προσπαθούν να κατορθώσουν το απόλυτα ακατόρθωτο. Αγνοούν τις απαράβατες αρχές της ιστορίας, πως το ιστορικό γίγνεσθαι εξελίσσεται, προχωρεί μπροστά και δεν επαναλαμβάνεται. Βεβαίως έχουν γίνει πλέον γνωστά τα πραγματικά κίνητρα των νεοειδωλολατρών. Ξέρουν και οι ίδιοι ότι όπως νεκρανάστησε ο γελοίος Ιουλιανός την νεκρή ειδωλολατρία και τον παγανισμό, έτσι θα αναστήσουν και αυτή την ειδωλολατρική αρχαιότητα! Ο πραγματικός σκοπός τους είναι να ικανοποιήσουν τα σχέδια των αφανών (και σ' αυτούς) αφεντικών τους, οι οποίοι θέλουν με κάθε τρόπο (και δια της επαναφοράς της ειδωλολατρίας και του παγανισμού) να κτυπήσουν το Χριστιανισμό και ιδιαίτερα την Ορθοδοξία μας, η οποία στέκεται σοβαρό εμπόδιο στα σκοτεινά τους σχέδια για την παγκόσμια οικονομική και πολιτική κυριαρχία. Όμως είναι απόλυτα σίγουρο πως η απόπειρά τους να επαναφέρουν το εφιαλτικό προχριστιανικό παρελθόν, θα έχει την ίδια τύχη της αποτυχίας του φαιδρού και ονειροπόλου Ιουλιανού.
http://www.egolpio.com/PAGANISM/ioulianos.htm

Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα?

Οι Νεοειδωλολάτρες, προσπαθούν να επιβάλλουν στη χώρα μας την αρχαιοελληνική βάρβαρη θρησκεία, που στο όνομα των δαιμονικών θεών τους, θυσίαζε, ακόμα και έτρωγε ανθρώπους! Μια ιδέα για τη βαρβαρότητα από την οποία μας ελευθέρωσε ο Ιησούς Χριστός, μπορείτε να πάρετε από τα παρακάτω μικρά παραδείγματα του ήθους και της θρησκείας των Νεοειδωλολατρών:
Στην Αχαϊα, οι τρεις οικισμοί: Αρόη, Μεσάτις και Άνθεια, κατοικήθηκαν από Ίωνες. Οι τρεις πόλεις συνδέθηκαν έχοντας κοινή λατρεία της Άρτεμης της Τρικλαρίας, που τιμούσαν κάθε χρόνο με γιορτές στο ιερό της κοντά στο ποτάμι Μείλιχο (στα μετέπειτα Συχαινά) όπου το είδε στον καιρό του ο Παυσανίας. Όπως και αλλού, πρόσφεραν στη θεά ανθρώπινα θύματα. Και επίσης όπως κι αλλού, οι ανθρωποθυσίες αντικαταστάθηκαν με θυσίες ζώων εκέι γύρω στα χρόνια του Τρωικού πολέμου (ελάφι αντί για την Ιφιγένεια στην Αυλίδα).
Στην Αχαϊα τα πράγματα έγιναν κάπως αλλιώς: Η Κομαιθώ, ιέρεια στον ναό της παρθένας θεάς, ερωτεύτηκε τον ήρωα Μελάνιππο. Οι δύο τους μετέτρεψαν τον ναό σε ερωτική φωλιά. Φυσικά και εξοργίστηκε η Άρτεμη. Οι άνθρωποι της περιοχής άρχισαν να πεθαίνουν ανεξήγητα, η γη έπαψε να καρποφορεί. Το μαντείο των Δελφών που ρωτήθηκε, απάντησε ότι το κακό θα σταματούσε μόνο αν ο Μελάνιππος και η Κομαιθώ θυσιάζονταν στην Άρτεμη και στο εξής κάθε χρόνο ένας νέος και μια παρθένα από τις ωραιότερες.
Οι ανθρωποθυσίες εκεί, σταμάτησαν μετά από καιρό, μετά από την πτώση της Τροίας, όταν ο Ευρύπυλος κατέθεσε εκεί τη λάρνακα με το άγαλμα του Διονύσου, κατά τη στιγμή που θυσιαζόταν ένα αγόρι και ένα κορίτσι στην αχαϊκή παραλία. Από τότε, ο Ευρύπυλος τιμάτο μαζί με τον Διόνυσο ως λυτρωτής τους. (Πατριδογνωσία τεύχος 87 σελ. 3144).
Έχουμε φυσικά και το πασίγνωστο παράδειγμα ανθρωποθυσίας, που οι Σαλαμινομάχοι τού Χρυσού (;;;) Αιώνα τής αρχαίας Αθήνας, θυσίασαν πριν από τη Ναυμαχία τής Σαλαμίνας στον ανθρωποκτόνο δαίμονα Διόνυσο, τρία παλικάρια!
«Ενώ ο Θεμιστοκλής προσέφερε κοντά στη ναυαρχίδα θυσία, του έφεραν τρεις αιχμαλώτους, οι οποίοι ήταν ωραιότατοι και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς (...) Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή εκείνη την ώρα υψώθηκε από τα ιερά μεγάλη και λαμπρή φλόγα, ταυτόχρονα δε κάποιο φτέρνισμα από τα δεξιά έδωσε το σημάδι, τον συμβούλευσε να αρχίσει από τους νέους αιχμαλώτους και αφού προσευχηθεί, να τους θυσιάσει όλους στον Ωμηστή Διόνυσο. Έτσι, είπε, θα εξασφαλιστεί στους Έλληνες η νίκη συγχρόνως και η σωτηρία. (...) Και ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, (....) αλλά το πλήθος άρχισε με ομαδικές φωνές να επικαλείται τη βοήθεια του θεού, ωδήγησε βιαίως τους αιχμαλώτους στο βωμό και επέβαλε να εκτελεστεί η θυσία, όπως συμβούλευσε ο μάντης.
Αυτά τα διηγείται εκ των ιστορικών ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και όχι άπειρος στα ιστορικά ζητήματα» (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, 13).
Παρατηρητέο, ότι, όπως οι ανώτεροι εκ των Ελλήνων, οι φιλόσοφοι ειρωνευόντουσαν τον παγανισμό σε αντίθεση με τον όχλο των Παγανιστών που τους εδίωκε γι' αυτό, έτσι κι εδώ, ο ανώτερος Θεμιστοκλής εκπλήσσεται με την διαταγή του μάντη, ενώ ο συνηθισμένος στην αρχαία παγανιστική φρίκη όχλος των Παγανιστών, άρον-άρον εκτελεί τη θυσία. Η δαιμονική φρίκη και δεισιδαιμονία τού αρχαιοελληνικού παγανισμού σε όλο της το μεγαλείο!
Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» αναφέρει:
«(..) Στον Τάφο του Φιλοποιμένος θυσιάζονται Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι (183 π.Χ.) Κορυφαία θέση έχει η θυσία βρέφους επάνω στο βωμό του Λυκαίου Διός στην Αρκαδία, κατά την οποία ακολουθούσε διανομή και βρώση των ψημένων τεμαχίων του θυσιασθέντος βρέφους. Ο Λυκούργος δια νόμου κατάργησε τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος. Στη Χίο και τη Λέσβο αναφέρονται συχνές ανθρωποθυσίες που γίνονταν κάθε χρόνο για να τιμήσουν τον Δία και τον Διόνυσο(…)»
Για τις Ανθρωποθυσίες αυτές παραθέτουμε και τις αρχαίες μαρτυρίες του Παυσανία ( 2ος μ.Χ. αιώνας) από το σύγγραμμά του «Ελλάδος Περιήγησις» (οι αριθμοί σημαίνουν: Βιβλίο. Κεφάλαιο. Στίχος): Παυσανίας, Αρκαδικά 38, 7:
«Στο βωμό αυτόν προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμιά διάθεση να μιλήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι κι όπως ήταν από την αρχή.»
Ο καημένος ο Παυσανίας, ντρέπεται ακόμα και να πει τι συνέβαινε στο Λύκαιο όρος, σε αντίθεση με τους σημερινούς Νεοειδωλολάτρες που τολμούν ξεδιάντροπα να αξιώνουν την λατρεία τέτοιων βδελυρών θεών.
Η εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» αναφέρει:
«(..)Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα. Τα κυριότερα κέντρα ανθρωποθυσιών ήταν: Στο Λύκαιο όρος της Πελοποννήσου όπου το ιερό του Λύκαιου Δία. Εδώ οι ανθρωποθυσίες συνεχίστηκαν ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα (...)" .
Το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ήλιου» αναφέρει τα εξής:
«(...) Απαντώμεν ανθρωποθυσίας επίσης εις την Μεσσηνίαν, εις την Πέλλην της Θεσσαλίας, εις την Αρκαδίαν, εις την οποίαν ο Ζευς εδέχετο ανθρώπινα θύματα και μετά την εμφάνισιν του Χριστιανισμού(...)"
Το τεύχος 84 της Πατριδογνωσίας (21 Σεπτεμβρίου 2003 σελ. 3039-3041), αφού αναφέρει το μύθο του Λυκάονα με τη βρεφοφαγία, καταλήγει με τα εξής λόγια:
«Οπωσδήποτε, το γεύμα με ανθρώπινες σάρκες, αντίστοιχο εκείνου που παρέθεσε ο Ατρέας στον Θυέστη, (βλ. «Ιστορία Αργολίδας»: Η κατάρα των Ατρειδών), ερμηνεύεται ως απόηχος παλαιότερης εποχής, κατά την οποία ίσχυαν οι ανθρωποθυσίες. Η αηδία του Δία, αντιστοιχεί στην αποστροφή των Ελλήνων της κλασικής εποχής σ αυτές τις πρακτικές των προγόνων τους».
Φυσικά προφανώς ο κειμενογράφος της Πατριδογνωσίας, αγνοεί ότι οι ανθρωποθυσίες συνεχίζονταν ως τον 3ο αιώνα μ.Χ. εκεί πάνω:
Χωρίο του Πορφυρίου, Νεοπλατωνικού φιλοσόφου εκ Τύρου, του 3ου αιώνα μ.Χ. στο έργο του Περί Αποχής των εμψύχων:
"Αφ ου μέχρι του νυν ουκ εν Αρκαδία μόνον τοις Λυκαίοις, ούδ εν Καρχηδόνι τω Κρονω, κοινή πάντες ανθρωποθυτούσι, αλλά κατά περίοδον της του νομιμου χάριν μνήμης εμφύλιον αεί αίμα φαίνουσιν προς τους βωμούς, καίπερ τοις παρ αυτοίς οσίας εξειγούσης των Ιερών, τοις περιρραντηρίοις κηρύγματι, ει τις αίματος ανθρωπείου μεταίτιος".
Παντού μας λέει ο Πορφύριος, οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες, έδειχναν το αρχαιοελληνικό ήθος τους και τον πολιτισμό τους, ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΤΩΝΤΑΣ! (Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27 καθώς και: Ηρόδοτος 7, 197, Πλάτ., Μίνως 315c, Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27).
ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΑΙΩΝΑ μ.Χ!!!
Αναρωτιόμαστε αν ο κος Βλάσης Ρασιάς τού ΥΣΕΕ είχε κάτι τέτοιο υπόψιν του, όταν προσπάθησε προ ετών να αναβιώσει την αρχαία ειδωλολατρική πρακτική στο Λύκαιο Όρος!
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από παγανιστικό κείμενο για το γεγονός αυτό:
"'Αναψε πάλι η ιερή φλόγα στην ιερή και φωτεινή κορυφή του Λυκαίου όρους, όπου κατά την Αρκαδική παράδοση, γεννήθηκε στην θέση του βουνού "Κρητέα", ο κραταιός Δίας, που ονομάσθηκε Λύκαιος Δίας και τον οποίον ανέθρεψαν και προστάτευσαν οι Νύμφες Αγνώ, Νέδα και Θεισόα.
Το φωτοντυμένο Λύκαιον όρος, που βρίσκεται στο κέντρο της Πελοποννήσου, έχει μεγάλη λατρευτική, και πολιτιστική ιστορία που την καταγράφει ο Παυσανίας καί άλλοι αρχαίοι συγγραφείς αλλά και την επιβεβαιώνουν οι διάφορες ανασκαφές. Εκεί ελατρεύετο ο Λύκαιος Δίας (Φωτοδότης) και ο Αρκαδικός Θεός Παν, το δε βουνό εθεωρείτο ιερόν και ονομαζόταν ό Όλυμπος των Αρκάδων...
...Η τελετή ξεκίνησε με επιβλητική πομπή ιερέων, νεανίδων και χλαμυδοφόρων η οποία κατέληξε στο κέντρο του σταδίου όπου ο βωμός και η τράπεζα των προσφορών. Πρωθιερέας της θρησκευτικής τελετής που επηκολούθησε ήταν ο γνωστός συγγραφεύς Βλάσης Ρασιάς...
...Δυστυχώς δεν εσυνεχίσθη ο θεσμός των Λυκαίων με τον τρόπο που εξελίσσετο. Δηλαδή με το αρχαιότροπο ή καλύτερο ελληνότροπο θεοσεβικό περιεχόμενο. Αντί γι' αυτό, υπό την "δαμόκλειο σπάθη" του εβραιοχριστιανικού αφορισμού, το 2001 οι γιορτές ήταν μία φολκλορική φιέστα τουριστικού τύπου με ουδαίο πολιτιστικό περιεχόμενο και τοποτηρητή τον γιαχβίτη αντιπρόσωπο…"
Πράγματι! Οι Χριστιανοί είναι το ΕΜΠΟΔΙΟ που δεν αφήνουν τους Παγανιστές να αναβιώσουν με "αρχαιότροπο" και "ελληνότροπο" περιεχόμενό τους, τις αρχαίες κανιβαλικές τελετουργίες τών Παγανιστών. Μόνο το φως τού Χριστού εμποδίζει τους πιστούς τών δαιμόνων να θυσιάσουν και να κατασπαράξουν παιδάκια και πάλι, στον 21ο αιώνα, προς τιμήν τού δαιμονικού ανθρωποθυσιαστικού θεού τους του Δία!

Η βαρβαρότητα αυτή των ειδωλολατρών, εκθέτει διεθνώς τους σκοτεινούς αιώνες της ειδωλολατρικής Ελλάδος, όσο και αν προσπαθούν οι Νεοειδωλολάτρες να προσεταιριστούν την ανωτερότητα των Φιλοσόφων (μονοθεϊστών στην πλειονότητά τους), τους οποίους οι ίδιοι δίωξαν.
Αν και παρά τις σαφείς και πολλές αρχαίες μαρτυρίες, ακόμα δεν βρέθηκαν στο Λύκαιο όρος κόκαλα από τα θυσιασμένα και κανιβαλισμένα παιδάκια (φαίνεται οι κανίβαλοι ειδωλολάτρες δεν άφηναν ούτε κοκαλάκι από τη λαιμαργία τους), βρέθηκαν σε άλλες περιοχές, έτσι ώστε να μην υπάρχει γι' αυτούς δικαιολογία και περιθώριο άρνησης.
Παράδειγμα της διεθνούς έκθεσης των ειδωλολατρών από τις βαρβαρότητές τους, μπορούμε να βρούμε στο παρακάτω αρχαιολογικό κείμενο:
Το 1979, σε μια αρχαιολογική αποστολή στην Κνωσό, στην Κρήτη, ο καθηγητής της αρχαιολογίας με το όνομα Peter Warren ανακάλυψε σπίτια όπου το ταβάνι τους είχε πέσει στο πάτωμα. Ανακάλυψε μερικά σπιτικά αντικείμενα όπως και ένα μεγάλο βάζο που περιείχε κατάλοιπα από τροφές, καμένη γη και οστά ανθρώπου (σπόνδυλο) με σημάδια από κοψίματα.
Ερευνώντας περισσότερο στο διπλανό δωμάτιο, ανακάλυψαν 251 οστά από ζώα (πρόβατα, γουρούνια, σκύλους, κ.λ.π.) μαζί με 371 ανθρώπινα κόκαλα και θραύσματα από κόκαλα, όλα όμως ήταν κόκαλα παιδιών. Όλα αυτά τα κόκαλα είχαν σημάδια από κοψίματα.
Ο Warren συμπέρανε πως επρόκειτο για κάποιο είδος καvνιβαλισμού, μιας και τα σημάδια των οστών έμοιαζαν με εκείνα που παρουσιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να αφαιρέσει το κρέας από αυτά. Κάποιο μακάβριο είδος λατρείας, με τον θάνατο και το φάγωμα των παιδιών για θρησκευτικούς σκοπούς, έδινε υπόσταση στο μύθο του ανθρωποφάγου Μινώταυρου.
Επίσης, πολλά στοιχεία βρέθηκαν που υποστήριζαν την άποψη ότι οι Μινωίτες συμμετείχαν σε ταυρομαχίες για θρησκευτικούς σκοπούς κατά τις οποίες ακροβάτες προσπαθούσαν να πηδήξουν πάνω από τους επιτιθέμενους ταύρους χωρίς να κτυπήσουν στα κέρατά τους. Ο Λαβύρινθος θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί στο παλάτι της Κνωσού το οποίο αποτελούνταν από ένα μεγάλο σύμπλεγμα από αλληλοσυνδεόμενα προαύλια και διαμερίσματα. (Πηγή: Ancient Mysteries by Peter James and Nick Thorpe)
Βορειοδυτικά των Αρχανών σε απόσταση 5 xλμ. στους βόρειους πρόποδες του όρους Γιούχτα στη θέση Ανεμοσπηλιά ανασκάφηκε μικρό οικοδόμημα, μινωικό ιερό με τρία δωμάτια στο νότιο μέρος του και μακρύ διάδρομο. Το πιο ενδιαφέρον δωμάτιο είναι το δυτικό όπου βρέθηκαν τρεις ανθρώπινοι σκελετοί, ένας γυναικείος ένας ανδρικός με κοσμήματα ίσως ιερέως και ένας τρίτος νέου ανδρός πάνω σε ένα βωμό με ένα χάλκινο εγχειρίδιο καρφωμένο στο στήθος. Κατά τους ανασκαφείς πρόκειται για ανθρωποθυσία η πρώτη στο Αιγαίο - Κρήτη. Το ιερό καταστράφηκε γύρω στα 1700 π.Χ. Η ανθρώπινη θυσία έλαβε χώρα την ώρα της καταστροφής, και έτσι αποθανατίστηκε παρέχοντας ατράνταχτη μαρτυρία για τη βαρβαρότητα τών ειδωλολατρών τής αρχαίας Ελλάδος.
Πειστήρια του εγκλήματος όσα βρέθηκαν στο δυτικό δωμάτιο του ναού στα Aνεμόσπηλια: η χάλκινη λόγχη, το αγγείο με την πλαστική μορφή του ταύρου, το ξόανο, και κυρίως η στάση του νεκρού ήταν σε τέτοια θέση που θα πρέπει να ήταν δεμένα τα πόδια του.
Οι ιατροδικαστές αναγνωρίζουν στη λόγχη το όργανο της θυσίας. Φαντάζονται πως ο τοποθετημένος στο βωμό δεμένος άνθρωπος σκοτώθηκε με ένα χτύπημα στην αριστερή πλευρά του λαιμού, στην καρωτίδα. Δεν συγχρονίζουν όμως την ανθρωποθυσία με την καταστροφή του ναού και με το θάνατο των άλλων ατόμων που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο, γιατί παρατηρούν πως ο ιερέας που σκοτώθηκε δίπλα στο βωμό, βρίσκεται στη θέση του θύτη και πλάι κάδοι για τη συλλογή του αίματος, όπως γινόταν για κάθε θυσία.
Βρέθηκαν επίσης ενδείξεις ανθρωποθυσίας και στη βόρεια οικία της Κνωσσού. ( «Η αρχαιολογία και η κοινωνική ταυτότητα του φύλου, προσεγγίσεις στην αιγαιακή προϊστορία» σελ. 111, Δήμητρα Κοκκινίδου, Μαρία Νικολαΐδου. Εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2003.
Δεν είναι οι πρώτοι αρχαιολόγοι του προϊστορικού Aιγαίου που γράφουν ότι ανέσκαψαν μια ανθρωποθυσία. Πρώτος ο X. Tσούντας έγραψε πως σε δύο σημεία των Mυκηνών σημείωσε, πολλαπλές μάλιστα, ανθρωποθυσίες κι ακολούθησαν πολλοί άλλοι, Eλληνες και ξένοι ανασκαφείς. Και αναφέρονται οι: A.J.B. Wace στις Mυκήνες, C. Blegen στην Πρόσυμνα, Vollgraff στο Άργος, A. Persson στα Δενδρά, E. Πρωτονοταρίου-Δεϊλάκη στην Kαζάρμα, ενώ στους πεπεισμένους συγκαταλέγεται και ο M. Aνδρόνικος, ο οποίος μάλιστα "θεωρεί πιθανότατο πως οι ίδιοι οι Mηκυναίοι εισήγαγαν το έθιμο της ανθρωποθυσίας στην Kύπρο, όπου επανειλημμένως έχει διαπιστωθεί ανασκαφικά".
Μετά από όλα αυτά, έρχονται κάποιοι σήμερα, στη Χριστιανική εποχή του φωτός, να μας μιλήσουν για αρχαίους δαίμονες. Έρχεται ο κύριος Ρασιάς και το ΥΣΕΕ να ξαναφέρουν σε λειτουργία τις "αρχαιοπρεπείς" λατρείες τού Λυκαίου Δία! Χόρτασε όμως εδώ και αιώνες η Ελλάδα από τους φόνους τους και το μισάνθρωπο σκοτάδι τών ειδωλολατρών, και είναι ελεύθερη από αυτό το κανιβαλικό σκοτάδι
Το κείμενο πάρθηκε από
http://www.oodegr.com/neopaganismos/arxaio_xali/Thisies1.htm

Επιστολή

Επιστολή διοικητή Ιουδαίας Πούβλιου Λεοντούλος προς τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο
Σήμερα βρίσκεται στην εν ρώμη βιβλιοθήκη των Λαζαριστών και είναι γραμμένη στην λατινική γλώσσα .



Μεγαλειότατε, ήκουσα, ως καίσαρ ότι επιθυμείς να μάθεις ότι σοι γράφω περί ανθρώπου λίαν ενάρετου και καλούμενου Ιησού Χριστού,ον ο λαός θεωρεί προφήτην ,θεόν δε οι μαθηταί αυτού, λέγοντες ότι είναιυιός του θεού ,του δημιουργού των ουρανών και της γης,ότι εν αυτοίς ευρίσκετε και υπάρχει

Τη αλήθεια καίσαρ ,ακούγονται καθ’ εκάστην θαυμάσια πράγματα περί του ανθρώπου αυτού .Ανεγείρει νεκρούς και θεραπεύει ασθενείς δια μίας λέξεως.
Ανήρ αναστήματος μετρίου, καλόςτην όψιν και μεγαλοπρέπειαν περιβεβλημένος,ιδίως κατά το πρόσωπον, ούτως όσοι ατενίζουν αυτόν αναγκάζονται να αγαπώσοι και να φοβούνται αυτόν.Εχει την κώμη μέχρι των ώτων,χρώματος καρυού , εκείθεν δε μεχρι των ωμοπλατών γαινόμενην γαιόχρουν ,αλλα μάλλον στιπλίν διχάζεται δε αυτή εν τω μέσω άνωθεν κατά το σύστημα των ναζωραίων.
Το μέτωπον του είναι λείον καιγαλήνιον το πρόσωπο του άνευ ρυτίδος ή κηλίδος.
Η ρις και τα χείλη αυτού κανονικότατα το γένειον είναι πυκνόν και χρωματοςτου αυτού τη κόμη, δεν είναι δε μακρόν και διχάζεται εις το μέσον.το βλέμα αυτού είναισοβαρόν και εμποιούν φόβον έχει δε δύναμην ηλιακής ακτίνος.
Ουδείς δύναται να ιδή αυτόν ατενώς.όταν επιτιμά εμποιεί φόβον,όταν δε τούτο πειεί κλαίει.
Είναι αξιαγάπητος και χαρίεις μετά σοβαρότητος . Λέγουσιν ότι ουδέποτε ώφθη γελών, αλλά πλειστάκις κλαίων.Είναι ωραίος ως η μητέρα του ήτις εστίν η ωραιοτέρα γυνή, όσαι ποτέ εθεάθησαν εις τα μέρη ταύτα Εάν όμως η μεγαλειότης σας ,ω καίσαρποθεί να ιδή αυτόν, ως οι έγγραφες άλλοτε γνώρισον μοι τούτο , ίνα αποστείλω σοι αυτόν πάραυτα .Καίτοι δε ουδέποτε εσπούδασε τι, είναι όμως κάτοχος πάσης επιστήμης .Περιπατεί ανυπόδητος και ασκεπής την κεφαλήν.
Πολλοί βλέποντες αυτόν γελώσιν, αλλά όταν ευρίσκωνται ενώπιον αυτού τρέμουσι και θαυμάζουσι αυτόν
Λέγουσιν δε ουδέποτε άνθρωπος,ως Αυτός,ενεφανίσθει εις τα μέρη ταύτα .Τη αλήθεια ως μοι λέγουσιν οι Εβραίοι ουδέποτε εδώθησαν συμβουλαί ουδέποτε εκηρύχθει διδασκαλία αυτού ,πολλοί δε των ιουδαίων θεωρούσιν αυτόν θεόν.
Άλλοι μου λέγουσιν ότι είναι εχθρός της μεγαλειότητάς σας ,ω Καίσαρ πολαχώς με παρενοχλούν οι μοχθηροί αυτοί Εβραίοι.
Λεγουσιν,ότι αυτός ουδέποτε δυσαρέστησε τινά, αλλά μάλλον εποίησεν το αγαθόν.
Οσοι γνωρίζουσιν αυτόν λέγουσιν ότι ευεργετήθησαν παρ’ αυτού.
Εν τούτις ω Καίσαρ, είμαι πρόθυμος να υπακούσω εις την μεγαλειότητα σας και ότι διατάξεις θέλει εκτελεσθεί.

Εν Ιερουσαλήμ Ινδικτίωνος 7
Σελήνης 11
Πούβλιος Λεοντούλος
Διοικητής Ιουδαίας

ΕΠΙΣΟΛΉ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΎΛΟΥ ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ 1 (16-23)ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

16Μη ουν τις υμας κρινέτω εν βρώσει και εν πόσει η εν μέρει εορτης η νεομηνίας η σαββάτων,
17 α εστιν σκια των μελλόντων, το δε σωμα του Χριστου.
18 μηδεις υμας καταβραβευέτω θέλων εν ταπεινοφροσύνη και θρησκεία των αγγέλων, α εόρακεν εμβατεύων, εικη φυσιούμενος υπο του νοος της σαρκος αυτου, 19 και ου κρατων την κεφαλήν, εξ ου παν το σωμα δια των αφων και συνδέσμων επιχορηγούμενον και συμβιβαζόμενον αυξει την αυξησιν του θεου.
20 Ει απεθάνετε συν Χριστω απο των στοιχείων του κόσμου, τί ως ζωντες εν κόσμω δογματίζεσθε,
21 Μη αψη μηδε γεύση μηδε θίγης,
22 α εστιν πάντα εις φθοραν τη αποχρήσει, κατα τα εντάλματα και διδασκαλίας των ανθρώπων;
23 ατινά εστιν λόγον μεν εχοντα σοφίας εν εθελοθρησκία και ταπεινοφροσύνη και αφειδία σώματος, ουκ εν τιμη τινι προς πλησμονην της σαρκός.

ΕΠΙΣΟΛΉ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΎΛΟΥ ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ 1 (16-23)ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

23)ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
16 Ας μη σας κρίνει κανείς, λοιπόν, σχετικά με τροφή και με ποτό ή αναφορικά με γιορτή ή με νεομηνία ή με σάββατα. 17 τα οποία είναι σκιά των μελλοντικών πραγμάτων, ενώ το σώμα της σκιάς είναι του Χριστού. 18 Κανείς ας μη σας καταδυναστεύει, κάνοντας το δικό του θέλημα με φαινομενική ταπεινοφροσύνη και με θρησκεία των αγγέλων. τα οποία έχει δει καθώς καταγίνεται μ' αυτά, ενώ φουσκώνει με υπερηφάνεια χωρίς λόγο από τον σαρκικό νου του,
19 και που δεν κρατά την κεφαλή, από τον Οποίο όλο το σώμα με τις αρθρώσεις και με τους συνδέσμους τροφοδοτείται, συνενώνεται και αυξάνει την αύξηση του Θεού.
20 Αν πεθάνατε μαζί με το Χριστό για τα στοιχεία του κόσμου, γιατί σαν να ζείτε κοσμικά δογματίζεστε; 21 “Μην αγγίξεις μήτε να γευτείς μήτε να θίξεις” 22 - πράγματα που όλα πρόκειται να φθαρούν στην κοιλιά με την πέψη - σύμφωνα με τις εντολές και με τις διδασκαλίες των ανθρώπων, 23 τα οποία έχουν, βέβαια, λόγια σοφίας με εθελοθρησκία και με φαινομενική ταπεινοφροσύνη και με σκληρότητα στο σώμα, αλλά δεν έχουν καμιά αξία, χρησιμεύουν μόνο για να ικανοποιήσουν πλήρως τη σάρκα.

Α΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ) 7 ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

1 Περι δε ων εγράψατε, καλον ανθρώπω γυναικος μη απτεσθαι.
2 Δια δε τας πορνείας εκαστος την εαυτου γυναικα εχέτω, και εκάστη τον ιδιον ανδρα εχέτω.
3 τη γυναικι ο ανηρ την οφειλην αποδιδότω, ομοίως δε και η γυνη τω ανδρί.
4 Η γυνη του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει αλλα ο ανήρ. ομοίως δε και ο ανηρ του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει αλλα η γυνή.
5 Μη αποστερειτε αλλήλους, ει μήτι αν εκ συμφώνου προς καιρον ινα σχολάσητε τη προσευχη και πάλιν επι το αυτο ητε, ινα μη πειράζη υμας ο Σατανας δια την ακρασίαν υμων.
6 τουτο δε λέγω κατα συγγνώμην, ου κατ' επιταγήν.
7 θέλω δε πάντας ανθρώπους ειναι ως και εμαυτόν. αλλα εκαστος ιδιον εχει χάρισμα εκ θεου, ο μεν ουτως, ο δε ουτως.
8 Λέγω δε τοις αγάμοις και ταις χήραις, καλον αυτοις εαν μείνωσιν ως καγώ.
9 Ει δε ουκ εγκρατεύονται γαμησάτωσαν, κρειττον γάρ εστιν γαμησαι η πυρουσθαι.
10 τοις δε γεγαμηκόσιν παραγγέλλω, ουκ εγω αλλα ο κύριος, γυναικα απο ανδρος μη χωρισθηναι
11 Εαν δε και χωρισθη, μενέτω αγαμος η τω ανδρι καταλλαγήτω,ω και ανδρα γυναικα μη αφιέναι.
12 Τοις δε λοιποις λέγω εγώ, ουχ ο κύριος. ει τις αδελφος γυναικα εχει απιστον, και αυτη συνευδοκει οικειν μετ' αυτου, μη αφιέτω αυτήν.
13 Και γυνη ει τις εχει ανδρα απιστον, και ουτος συνευδοκει οικειν μετ' αυτης, μη αφιέτω τον ανδρα.
14 Ηγίασται γαρ ο ανηρ ο απιστος εν τη γυναικί, και ηγίασται η γυνη η απιστος εν τω αδελφω. επει αρα τα τέκνα υμων ακάθαρτά εστιν, νυν δε αγιά εστιν.
15 Ει δε ο απιστος χωρίζεται, χωριζέσθω. ου δεδούλωται ο αδελφος η η αδελφη εν τοις τοιούτοις. εν δε ειρήνη κέκληκεν υμας ο θεός.
16 Τί γαρ οιδας, γύναι, ει τον ανδρα σώσεις; η τί οιδας, ανερ, ει την γυναικα σώσεις;

Α΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ) 7 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

1Σχετικά λοιπόν με όσα γράψατε, είναι καλό στον άνθρωπο να μην αγγίζει γυναίκα.
2Αλλά εξαιτίας των πορνειών, καθένας ας έχει τη δική του γυναίκα και καθεμιά ας έχει το δικό της άντρα.
3 Στη γυναίκα ο άντρας ας της αποδίδει την οφειλή. αλλά όμοια και η γυναίκα στον άντρα.
4 Η γυναίκα το δικό της σώμα δεν το εξουσιάζει, αλλά ο άντρας. όμοια επίσης και ο άντρας το δικό του σώμα δεν το εξουσιάζει, αλλά η γυναίκα.
5 Μην αποστερείτε ο ένας τον άλλο, εκτός αν γίνει από κοινή συμφωνία πρόσκαιρα, για να απασχοληθείτε [στη νηστεία και] στην προσευχή και πάλι να είστε μαζί, για να μη σας πειράζει ο Σατανάς εξαιτίας της ακράτειάς σας. 6 Και αυτό το λέω κατά συγκατάβαση, όχι ως διαταγή.
7 Θέλω, όμως, όλοι οι άνθρωποι να είναι όπως και ο εαυτός μου. αλλά καθένας έχει το δικό του χάρισμα από το Θεό, ο ένας έτσι, ο άλλος αλλιώς.
8 Αλλά λέω στους άγαμους και στις χήρες, είναι καλό γι' αυτούς να μείνουν όπως κι εγώ.
9 Αν όμως δεν εγκρατεύονται, ας παντρευτούν, γιατί είναι καλύτερο να παντρευτεί κανείς παρά να πυρώνεται από επιθυμία.
10 Και σε όσους έχουν κάνει γάμο παραγγέλλω, όχι εγώ αλλά ο Κύριος, η γυναίκα από τον άντρα της να μη χωριστεί
11 - αν όμως και χωριστεί, ας μένει άγαμη ή με τον άντρα της ας συμφιλιωθεί - και ο άντρας τη γυναίκα του να μην την αφήνει.
12 Αλλά στους υπόλοιπους λέω εγώ, όχι ο Κύριος: Αν κάποιος αδελφός έχει γυναίκα άπιστη και αυτή συμφωνεί να κατοικεί μαζί του, ας μην την αφήνει. 13 Και αν κάποια γυναίκα έχει άντρα άπιστο και αυτός συμφωνεί να κατοικεί μαζί της, ας μην αφήνει τον άντρα της.
14 Γιατί έχει αγιαστεί ο άντρας ο άπιστος με τη γυναίκα του και έχει αγιαστεί η γυναίκα η άπιστη με τον αδελφό. επειδή αλλιώς τα παιδιά σας θα είναι ακάθαρτα, τώρα όμως είναι άγια.
15 Αν όμως ο άπιστος θέλει να χωρίζεται, ας χωρίζεται. Δεν έχει δουλωθεί ο αδελφός ή η αδελφή με τέτοιους. σε ειρήνη λοιπόν μας έχει καλέσει ο Θεός. 16 Γιατί τι ξέρεις, γυναίκα, αν τον άντρα σου θα σώσεις; Ή τι ξέρεις, άντρα, αν τη γυναίκα σου θα σώσεις;

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ κεφ 14(1-23)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Τον ασθενή όμως στην πίστη να τον δέχεστε, χωρίς να κρίνετε τις γνώμες του.
2 Ο ένας πιστεύει ότι μπορεί να φάει απ' όλα, αλλά ο ασθενής τρώει λάχανα.
3 Αυτός που τρώει ας μην εξουθενώνει εκείνον που δεν τρώει, κι εκείνος που δεν τρώει ας μην κρίνει αυτόν που τρώει, γιατί ο Θεός τον δέχτηκε.
4 Εσύ ποιος είσαι που κρίνεις ξένο υπηρέτη; Στο δικό του κύριο στέκεται ή πέφτει - θα σταθεί όμως, γιατί ο Κύριος είναι δυνατός να τον κάνει να σταθεί.
5 Γιατί, βέβαια, ο ένας κρίνει ανώτερη μια ημέρα από άλλη ημέρα, ο άλλος όμως κρίνει ότι κάθε ημέρα είναι ίδια. Καθένας μέσα στο δικό του νου ας πειστεί πλήρως.
6 Αυτός που φρονεί την ημέρα ανώτερη, τη φρονεί για τον Κύριο. Και αυτός που τρώει, για τον Κύριο τρώει, γιατί ευχαριστεί το Θεό. Και αυτός που δεν τρώει, για τον Κύριο δεν τρώει και ευχαριστεί το Θεό.
7 Γιατί κανείς από εμάς δε ζει για τον εαυτό του και κανείς δεν πεθαίνει για τον εαυτό του.
8 Γιατί και αν ζούμε, για τον Κύριο ζούμε, και αν πεθαίνουμε, για τον Κύριο πεθαίνουμε. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, του Κυρίου είμαστε.
9 Γιατί γι' αυτό ο Χριστός πέθανε και έζησε, για να κυριαρχήσει και στους νεκρούς και στους ζωντανούς.
10 Αλλά εσύ γιατί κρίνεις τον αδελφό σου; Ή κι εσύ γιατί εξουθενώνεις τον αδελφό σου; Γιατί όλοι θα παρουσιαστούμε στο βήμα του Θεού.
11 Επειδή είναι γραμμένο:
Ζω εγώ, λέει ο Κύριος, ότι σ' εμένα θα κάμψει κάθε γόνατο
και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει τη δόξα του Θεού.
12 Άρα, λοιπόν, καθένας μας για τον εαυτό του θα δώσει λόγο στο Θεό.
13 Ας μην κρίνουμε λοιπόν πια ο ένας τον άλλο. Αλλά αυτό μάλλον να αποφασίσετε: το να μη θέτετε πρόσκομμα στον αδελφό ή σκάνδαλο.
14 (Ξέρω και είμαι πεπεισμένος από τον Κύριο Ιησού ότι τίποτα δεν είναι ακάθαρτο καθεαυτού. παρά μόνο για εκείνον που νομίζει ότι είναι κάτι ακάθαρτο, σ' εκείνον είναι ακάθαρτο).
15 Γιατί αν ο αδελφός σου λυπάται για τροφή, δε συμπεριφέρεσαι πια με αγάπη. Μην κάνεις να χαθεί με το φαγητό σου εκείνον υπέρ του οποίου ο Χριστός πέθανε.
16 Ας μη βλασφημείται, λοιπόν, το δικό σας αγαθό της ελευθερίας.
17 Γιατί δεν είναι η βασιλεία του Θεού φαγητό και ποτό, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά στο Πνεύμα το Άγιο.
18 Γιατί εκείνος που σ' αυτά υπηρετεί ως δούλος το Χριστό είναι ευάρεστος στο Θεό και κρίνεται γνήσιος από τους ανθρώπους.
19 Άρα, λοιπόν, ας επιδιώκουμε τα πράγματα που οδηγούν στην ειρήνη και στην οικοδομή μεταξύ μας.
20 Μην καταλύεις το έργο του Θεού εξαιτίας τροφής. Βέβαια, όλα είναι καθαρά, αλλά είναι κακό για τον άνθρωπο που τρώει δίνοντας πρόσκομμα.
21 Είναι καλό το να μη φας κρέας μήτε να πιεις κρασί μήτε να κάνεις κάτι στο οποίο σκοντάφτει ο αδελφός σου.
22 Εσύ την πίστη που έχεις, μέσα στον εαυτό σου έχε την μπροστά στο Θεό. Μακάριος αυτός που δεν κατακρίνει τον εαυτό του σε ό,τι επιδοκιμάζει.
23 Αλλά αυτός που αμφιβάλλει, αν φάει, έχει κατακριθεί, γιατί ό,τι κάνει δεν προέρχεται από την πίστη. Και καθετί που δεν προέρχεται από την πίστη είναι αμαρτία.

Η ΝΗΣΤΈΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΟΡΤΈΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΠΌΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ κεφ 14(1-23)

ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Τον δε ασθενουντα τη πίστει προσλαμβάνεσθε, μη εις διακρίσεις διαλογισμων.
2 Ος μεν πιστεύει φαγειν πάντα, ο δε ασθενων λάχανα εσθίει.
3 Ο εσθίων τον μη εσθίοντα μη εξουθενείτω, ο δε μη εσθίων τον εσθίοντα μη κρινέτω, ο θεος γαρ αυτον προσελάβετο.
4 Συ τίς ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; τω ιδίω κυρίω στήκει η πίπτει. σταθήσεται δέ, δυνατει γαρ ο κύριος στησαι αυτόν.
5 Ος μεν γαρ κρίνει ημέραν παρ' ημέραν, ος δε κρίνει πασαν ημέραν. εκαστος εν τω ιδίω νοϊ πληροφορείσθω.
6 Ο φρονων την ημέραν κυρίω φρονει. και ο εσθίων κυρίω εσθίει, ευχαριστει γαρ τω θεω. και ο μη εσθίων κυρίω ουκ εσθίει, και ευχαριστει τω θεω.
7 Ουδεις γαρ ημων εαυτω ζη, και ουδεις εαυτω αποθνήσκει.
8 Εάν τε γαρ ζωμεν, τω κυρίω ζωμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, τω κυρίω αποθνήσκομεν. εάν τε ουν ζωμεν εάν τε αποθνήσκωμεν, του κυρίου εσμέν.
9 Εις τουτο γαρ Χριστος απέθανεν και εζησεν ινα και νεκρων και ζώντων κυριεύση. 10 Συ δε τί κρίνεις τον αδελφόν σου; η και συ τί εξουθενεις τον αδελφόν σου; πάντες γαρ παραστησόμεθα τω βήματι του θεου.
11 Γέγραπται γάρ, Ζω εγώ, λέγει κύριος, οτι εμοι κάμψει παν γόνυ, και πασα γλωσσα εξομολογήσεται τω θεω.
12 Αρα ουν εκαστος ημων περι εαυτου λόγον δώσει τω θεω.
13 Μηκέτι ουν αλλήλους κρίνωμεν. αλλα τουτο κρίνατε μαλλον, το μη τιθέναι πρόσκομμα τω αδελφω η σκάνδαλον.
14 Οιδα και πέπεισμαι εν κυρίω Ιησου οτι ουδεν κοινον δι' εαυτου. ει μη τω λογιζομένω τι κοινον ειναι, εκείνω κοινόν.
15 Ει γαρ δια βρωμα ο αδελφός σου λυπειται, ουκέτι κατα αγάπην περιπατεις. μη τω βρώματί σου εκεινον απόλλυε υπερ ου Χριστος απέθανεν.
16 Μη βλασφημείσθω ουν υμων το αγαθόν.
17 Ου γάρ εστιν η βασιλεία του θεου βρωσις και πόσις, αλλα δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρα εν πνεύματι αγίω.
18 Ο γαρ εν τούτω δουλεύων τω Χριστω ευάρεστος τω θεω και δόκιμος τοις ανθρώποις.
19 Αρα ουν τα της ειρήνης διώκωμεν και τα της οικοδομης της εις αλλήλους.
20 Μη ενεκεν βρώματος κατάλυε το εργον του θεου. πάντα μεν καθαρά, αλλα κακον τω ανθρώπω τω δια προσκόμματος εσθίοντι.
21 Καλον το μη φαγειν κρέα μηδε πιειν οινον μηδε εν ω ο αδελφός σου προσκόπτει. 22 Συ πίστιν ην εχεις κατα σεαυτον εχε ενώπιον του θεου. μακάριος ο μη κρίνων εαυτον εν ω δοκιμάζει.
23 Ο δε διακρινόμενος εαν φάγη κατακέκριται, οτι ουκ εκ πίστεως. παν δε ο ουκ εκ πίστεως αμαρτία εστίν.